Een onvergetelijk moment
Door: Emma
Blijf op de hoogte en volg Emma
11 November 2014 | Gambia, Brikama
De binnenlanden van Gambia
Tientallen armpjes dringen zich door de autoramen naar binnen. 'Tubab, tubab, tubab' klinkt het in koor. Ik kijk uit het raam en ruim twintig paar donkerbruine, fonkelende ogen kijken mij vragend, bijna smekend aan. Veel van hen hebben in geen tijden een blanke gezien. Sommigen misschien zelfs nog nooit.
De kinderen springen en dansen uitgelaten op hun blote voetjes in het mulle, hete zand. De meeste kinderen hebben oude kleding aan, vies en vol met scheuren en gaten. Ik zie al gauw dat zij nog van geluk mogen spreken: de andere helft heeft zelfs amper kleding aan.
Twee jongetjes wuiven naar mij met in hun hand een witte ballon, ze zijn er maar wat trots op. Als ik de auto uitstap zie ik dat het geen ballonnen zijn, het zijn condooms. Op zich een goed teken dat je ze hier ziet, maar dan alleen als ze ook voor andere doeleinden gebruikt worden en door een andere doelgroep. Niet door jongetjes van hooguit drie á vier jaar oud die er hier vrolijk mee rondrennen. Ik weet niet hoe ze eraan komen, maar ik vrees het ergste als ik zie dat een van de Gambianen de kinderen een pak rammel geeft en ze onmiddellijk naar de put stuurt om water te halen.
We delen lolly's uit die wij hier speciaal voor gekocht hebben. Tweehonderd lolly’s voor omgerekend € 1,60. Er barst onmiddellijk een hoop gejoel los, de kinderen duwen zichzelf wanhopig in de menigte om maar zo'n felbegeerde lolly te pakken te kunnen krijgen. We kunnen ze niet aan verstand brengen dat we genoeg voor iedereen hebben. Het is ook zo bijzonder, een echte luxe. Ook moeders gooien zich in de strijd en proberen lolly’s voor hun kinderen te bemachtigen.
De gebeurtenis overvalt me. Het is triest om te zien en dan te bedenken dat er in Nederland zoveel is. Ik denk aan de avond4daagse: de wandeltocht waar vooral veel kinderen zich op verheugen. Een wandeltocht waarvoor de GGD zich genoodzaakt voelt om maatregelen te nemen tegen de enorme hoeveelheid ongezonde traktaties die op de laatste avond (en soms ook al op de voorafgaande drie avonden) worden uitgedeeld. Ruim een maand van te voren verschijnen er al posters met de tekst 'Opa's en oma's maak het niet te bont, teveel snoepen is ongezond'.
Ik verzon maar al te graag varianten op deze slogan. Zo maakte ik wat vrienden maar ook vijanden met mijn grappig bedoelde post op facebook: 'Ouders maak het niet te bont, niet alleen van snoep maar ook van een IPad krijgt je kind een dikke kont'.
Ik weet het nog, ik heb er toen maar wat om gelachen: die opa's en oma's helemaal in de rats, niet meer wetend wie van de kleinkinderen ze wel of niet iets gegeven hebben. De kinderen die ongeveer met hun neus de over de grond schuurden, zoveel wogen de zakken snoep die om hun nek hingen. Kleine kindjes, amper nog zichtbaar door de bergen snoep en cadeaus die zij kregen voor het uitlopen van deze vierdaagse. Een grappig gezicht.
Maar nu sta ik hier. In het binnenland van Gambia, met het schaamrood op mijn kaken. Alleen in mijn kleine woonplaats hingen er voor deze vierdaagse meer posters om te waarschuwen voor de negatieve gevolgen van teveel snoepgoed dan er in heel Gambia hangen ter preventie van dodelijke ziektes zoals Ebola of Aids. Ziektes die jaarlijks hun vreselijke tol eisen.
Nu sta ik hier, in Gambia, omringd door kinderen in vieze en kapotte kleding, kinderen die nog niet eens beschikken over de basisbehoeften in het leven.
Ik denk opnieuw aan de avond4daagse in Nederland. De wandeltocht met zijn grote hoeveelheid snoep en cadeaus dat in schril contrast staat tot het weinige dat deze kinderen hier in hun hele leven zullen krijgen.
De kinderen hier zullen nooit een beloning krijgen voor de afstand die zij elke dag te voet afleggen om bijv. water te halen.
We worden binnen gevraagd: het rieten hek wordt geopend en we lopen een compound binnen. De kleine huisjes van klei en stro, die ik al eerder tekende met de psychiatrische patiënten van Tanka Tanka, staan hier overal. Ongeveer even groot als mijn schuurtje thuis in Kampen, alleen dan rond. Genoeg plaats voor een matras op de grond en een hoekje om te koken op een vuurtje op de grond.
Daar gaan mijn gedachten weer... Ik denk aan ons huisje in Brikama, waar ik eerst zo aan moest wennen want dat leek toch wel primitief, maar wat nu toch echt voelt als een ongelooflijke luxe.
Ons bezoek moet gevierd worden. Lachend en vol trots halen de kinderen hun muziekinstrumenten te voorschijn: emmers en stokken. Het tromgeroffel barst los en één voor één beginnen de kinderen te zingen. Ook de moeders vallen bij. Na het optreden gaan de kinderen rond met een blik waar wij nog wat extra snoepjes in doen. Hun geluk kan niet op. De moeders stralen, ze vinden het prachtig dat hun kinderen zo verwend worden, zelf kunnen ze dit niet.
Ik denk dit keer aan de Nederlandse supermarkten: kreeg je geen koekje of snoepje van de caissière dan was het een van de weinigen die dat niet deed en daarmee een stomme caissière van een stomme supermarkt. En dan had je nog de vraag die iedereen wellicht bekend en/of irritant in de oren klinkt: 'Hoeveel mag ik er?'
Ik loop naar de achterkant van de huisjes. Daar liggen maïskolven te drogen. We hadden er best wat willen kopen, maar onze Gambiaanse vriend vertelde ons dat ze producten ruilen. Geld wordt niet (veel) gebruikt. Ze zijn in veel opzichten zelfvoorzienend en werken de hele dag keihard. De hulp van hun kinderen is hierbij onontbeerlijk. Maar je hoort niemand klagen.
Een van de ‘oudste’ vrouwen van de familie lacht naar mij: ze heeft geen tand meer in haar mond. Ik vraag haar via mijn Gambiaanse vriend die kan vertalen of ik mag weten hoe oud ze is. Ze grijnst opnieuw. Mijn Gambiaanse vriend geeft aan dat ze heel, heel oud is: namelijk 54. Ja, dat is hier oud. De levensverwachting van de mensen in Gambia is gemiddeld maar 53 jaar.
Het jongetje zonder shirt maar met een slipper trekt mijn aandacht en wijst verlegen naar mijn waterfles. Ik verontschuldig mij meteen, de fles is leeg en we hebben geen water meer in de auto. Het jongetje spreekt geen Engels en blijft mij hoopvol aankijken. Een van de Gambianen legt uit dat het niet om het water gaat: het jongetje wil mijn lege fles graag hebben.
Ik geef hem mijn fles waarop hij mijn hand pakt en zegt: 'Thank you so much tubab'. Hij ploft neer op de grond en doet daarmee een kat uit zijn slaap opschrikken.
Het doet me onmiddellijk denken aan mijn katten die nog meer (katten)speelgoed hebben dan de kinderen hier. Om maar te zwijgen over eten en vers (drink)water.
Gambia is echt een arm land: 48% van de bevolking leeft op of zelfs onder de armoedegrens. Dat het in de wereld oneerlijk verdeeld is wist ik al. Maar het went niet. Elke keer weer, keer op keer: het verschil blijft schrijnend.
Toch is dat een van de redenen waarom ik blij ben hier te zijn. Ik weet dat we niet voor iedereen wat kunnen betekenen en dat veel mensen hun twijfels hebben bij het nut van ontwikkelingswerk, maar na deze ervaring druk ik mijzelf weer op mijn hart:
wij hebben heel wat mensen een mooi, dankbaar en vooral een onvergetelijk moment bezorgd. En andersom ook, op zijn minst!
Liefs,
Fatoumata
Tientallen armpjes dringen zich door de autoramen naar binnen. 'Tubab, tubab, tubab' klinkt het in koor. Ik kijk uit het raam en ruim twintig paar donkerbruine, fonkelende ogen kijken mij vragend, bijna smekend aan. Veel van hen hebben in geen tijden een blanke gezien. Sommigen misschien zelfs nog nooit.
De kinderen springen en dansen uitgelaten op hun blote voetjes in het mulle, hete zand. De meeste kinderen hebben oude kleding aan, vies en vol met scheuren en gaten. Ik zie al gauw dat zij nog van geluk mogen spreken: de andere helft heeft zelfs amper kleding aan.
Twee jongetjes wuiven naar mij met in hun hand een witte ballon, ze zijn er maar wat trots op. Als ik de auto uitstap zie ik dat het geen ballonnen zijn, het zijn condooms. Op zich een goed teken dat je ze hier ziet, maar dan alleen als ze ook voor andere doeleinden gebruikt worden en door een andere doelgroep. Niet door jongetjes van hooguit drie á vier jaar oud die er hier vrolijk mee rondrennen. Ik weet niet hoe ze eraan komen, maar ik vrees het ergste als ik zie dat een van de Gambianen de kinderen een pak rammel geeft en ze onmiddellijk naar de put stuurt om water te halen.
We delen lolly's uit die wij hier speciaal voor gekocht hebben. Tweehonderd lolly’s voor omgerekend € 1,60. Er barst onmiddellijk een hoop gejoel los, de kinderen duwen zichzelf wanhopig in de menigte om maar zo'n felbegeerde lolly te pakken te kunnen krijgen. We kunnen ze niet aan verstand brengen dat we genoeg voor iedereen hebben. Het is ook zo bijzonder, een echte luxe. Ook moeders gooien zich in de strijd en proberen lolly’s voor hun kinderen te bemachtigen.
De gebeurtenis overvalt me. Het is triest om te zien en dan te bedenken dat er in Nederland zoveel is. Ik denk aan de avond4daagse: de wandeltocht waar vooral veel kinderen zich op verheugen. Een wandeltocht waarvoor de GGD zich genoodzaakt voelt om maatregelen te nemen tegen de enorme hoeveelheid ongezonde traktaties die op de laatste avond (en soms ook al op de voorafgaande drie avonden) worden uitgedeeld. Ruim een maand van te voren verschijnen er al posters met de tekst 'Opa's en oma's maak het niet te bont, teveel snoepen is ongezond'.
Ik verzon maar al te graag varianten op deze slogan. Zo maakte ik wat vrienden maar ook vijanden met mijn grappig bedoelde post op facebook: 'Ouders maak het niet te bont, niet alleen van snoep maar ook van een IPad krijgt je kind een dikke kont'.
Ik weet het nog, ik heb er toen maar wat om gelachen: die opa's en oma's helemaal in de rats, niet meer wetend wie van de kleinkinderen ze wel of niet iets gegeven hebben. De kinderen die ongeveer met hun neus de over de grond schuurden, zoveel wogen de zakken snoep die om hun nek hingen. Kleine kindjes, amper nog zichtbaar door de bergen snoep en cadeaus die zij kregen voor het uitlopen van deze vierdaagse. Een grappig gezicht.
Maar nu sta ik hier. In het binnenland van Gambia, met het schaamrood op mijn kaken. Alleen in mijn kleine woonplaats hingen er voor deze vierdaagse meer posters om te waarschuwen voor de negatieve gevolgen van teveel snoepgoed dan er in heel Gambia hangen ter preventie van dodelijke ziektes zoals Ebola of Aids. Ziektes die jaarlijks hun vreselijke tol eisen.
Nu sta ik hier, in Gambia, omringd door kinderen in vieze en kapotte kleding, kinderen die nog niet eens beschikken over de basisbehoeften in het leven.
Ik denk opnieuw aan de avond4daagse in Nederland. De wandeltocht met zijn grote hoeveelheid snoep en cadeaus dat in schril contrast staat tot het weinige dat deze kinderen hier in hun hele leven zullen krijgen.
De kinderen hier zullen nooit een beloning krijgen voor de afstand die zij elke dag te voet afleggen om bijv. water te halen.
We worden binnen gevraagd: het rieten hek wordt geopend en we lopen een compound binnen. De kleine huisjes van klei en stro, die ik al eerder tekende met de psychiatrische patiënten van Tanka Tanka, staan hier overal. Ongeveer even groot als mijn schuurtje thuis in Kampen, alleen dan rond. Genoeg plaats voor een matras op de grond en een hoekje om te koken op een vuurtje op de grond.
Daar gaan mijn gedachten weer... Ik denk aan ons huisje in Brikama, waar ik eerst zo aan moest wennen want dat leek toch wel primitief, maar wat nu toch echt voelt als een ongelooflijke luxe.
Ons bezoek moet gevierd worden. Lachend en vol trots halen de kinderen hun muziekinstrumenten te voorschijn: emmers en stokken. Het tromgeroffel barst los en één voor één beginnen de kinderen te zingen. Ook de moeders vallen bij. Na het optreden gaan de kinderen rond met een blik waar wij nog wat extra snoepjes in doen. Hun geluk kan niet op. De moeders stralen, ze vinden het prachtig dat hun kinderen zo verwend worden, zelf kunnen ze dit niet.
Ik denk dit keer aan de Nederlandse supermarkten: kreeg je geen koekje of snoepje van de caissière dan was het een van de weinigen die dat niet deed en daarmee een stomme caissière van een stomme supermarkt. En dan had je nog de vraag die iedereen wellicht bekend en/of irritant in de oren klinkt: 'Hoeveel mag ik er?'
Ik loop naar de achterkant van de huisjes. Daar liggen maïskolven te drogen. We hadden er best wat willen kopen, maar onze Gambiaanse vriend vertelde ons dat ze producten ruilen. Geld wordt niet (veel) gebruikt. Ze zijn in veel opzichten zelfvoorzienend en werken de hele dag keihard. De hulp van hun kinderen is hierbij onontbeerlijk. Maar je hoort niemand klagen.
Een van de ‘oudste’ vrouwen van de familie lacht naar mij: ze heeft geen tand meer in haar mond. Ik vraag haar via mijn Gambiaanse vriend die kan vertalen of ik mag weten hoe oud ze is. Ze grijnst opnieuw. Mijn Gambiaanse vriend geeft aan dat ze heel, heel oud is: namelijk 54. Ja, dat is hier oud. De levensverwachting van de mensen in Gambia is gemiddeld maar 53 jaar.
Het jongetje zonder shirt maar met een slipper trekt mijn aandacht en wijst verlegen naar mijn waterfles. Ik verontschuldig mij meteen, de fles is leeg en we hebben geen water meer in de auto. Het jongetje spreekt geen Engels en blijft mij hoopvol aankijken. Een van de Gambianen legt uit dat het niet om het water gaat: het jongetje wil mijn lege fles graag hebben.
Ik geef hem mijn fles waarop hij mijn hand pakt en zegt: 'Thank you so much tubab'. Hij ploft neer op de grond en doet daarmee een kat uit zijn slaap opschrikken.
Het doet me onmiddellijk denken aan mijn katten die nog meer (katten)speelgoed hebben dan de kinderen hier. Om maar te zwijgen over eten en vers (drink)water.
Gambia is echt een arm land: 48% van de bevolking leeft op of zelfs onder de armoedegrens. Dat het in de wereld oneerlijk verdeeld is wist ik al. Maar het went niet. Elke keer weer, keer op keer: het verschil blijft schrijnend.
Toch is dat een van de redenen waarom ik blij ben hier te zijn. Ik weet dat we niet voor iedereen wat kunnen betekenen en dat veel mensen hun twijfels hebben bij het nut van ontwikkelingswerk, maar na deze ervaring druk ik mijzelf weer op mijn hart:
wij hebben heel wat mensen een mooi, dankbaar en vooral een onvergetelijk moment bezorgd. En andersom ook, op zijn minst!
Liefs,
Fatoumata
-
11 November 2014 - 13:17
Harry:
Hoi Emma, weer een mooi verslag. Wij kennen inderdaad veel luxe. Vergelijkingen zijn daarom ook niet goed te maken. Oma Boeve was een ster in het plezieren van anderen door onder andere veel eten en drinken klaar te maken voor iedereen. Het is mooi dat dit bij ons kon/kan. Pas door het zelf te ervaren of er direct mee in aanraking te komen ervaar je de impact van armoede. Ik lees ook in jouw verslag dat de kinderen vrolijk zijn, dansen en muziek maken. Dat is heel wat waard. Je neemt deze ervaring mee in de rugzak die je nooit meer kwijt raakt. -
11 November 2014 - 17:11
Mamalien:
Lieve Emma, wat heb je weer een mooi verslag geschreven. Ik moet je bekennen dat me het ontroerde en dat ik wel een paar traantjes heb gelaten. Wat is er toch een ongelijkheid op de wereld! Wat wil je toch graag dat zij het ook beter hebben. Maar wat Harry ook schrijft, de kinderen zijn vrolijk en maakten muziek. Ze zijn blij met niets. Jullie hebben ze idd een mooi moment gegeven en zij jullie! Koester dat! -
11 November 2014 - 18:12
Djennik:
TROTS!! X -
11 November 2014 - 19:46
Pa:
Prachtig Emma. Je hebt ons deelgenoot gemaakt van een onvergetelijk moment. Je gaf al aan dat deze reis naar het binnenland diepe indruk op jou gemaakt had en dat je dit daarom van je afgeschreven had. Je was een beetje bang was voor teveel verslagen, maar ik weet zeker dat de lezers hiervan nooit genoeg krijgen. Ga door met verwonderen, bewonderen en vooral...blijf schrijven.
Kus. -
11 November 2014 - 20:21
Uwe Majesteit:
Lieve landgenote in het verre Gambia,
Als ik 's avonds mijn kleindochters voorlees uit jouw verhalenboek dan weet ik zeker dat ze anders gaan slapen dan wanneer ik ze in bed stop met hun laatste e-book of hun hockey-richtlijn-voor-de-vrije zaterdag.
Blijf vooral schrijven dan blijven wij erover praten, nadenken en verandert de wereld misschien toch een heel klein beetje.
Alex luistert tegenwoordig ook mee en stelt heel behoorlijke vragen.
Er blijft hoop. Hij zal toch ook eens een ontwikkelingsland moeten bezoeken.
Jouw wijze lessen kunnen een goede les voor hem zijn.
Lieve Nederlandse in het verre, warme Zuiden, het ga je goed.
Een hartelijke groet. Tot morgen bij het voorlezen.
-
11 November 2014 - 20:31
Jacomijn:
Lieve Emma,
ik heb de foto's net bekeken, heel mooi.
Wij hadden vanavond Sint Maarten aan de deur, moest even aan je verslagje denken.
Ik vind het zo mooi dat, ondanks alles (of eigenlijk niets) ze toch gelukkig kunnen zijn.
Hier willen we soms alleen maar meer en meer en kunnen we soms niet kiezen, omdat er zoveel luxe bestaat.
Denk er maar aan dat je ze een mooi moment hebt bezorgd, het is lastig en frustrerend dat je niet alles kan veranderen en het voor hen beter kan maken maar dit is voor hen al heel wat.
Dikke kuzzzzzzz -
11 November 2014 - 22:39
Margriet Last:
Och Emma, wat een ervaringen doe jij op! Geweldig om mee te 'kijken' door jouw ogen. Het verhaal komt in kleur bij me binnen! Intussen mis ik je aanwezigheid op de Vloeddijk, klinkt misschien gek maar ik weet zeker dat ik niet de enige ben die het zo voelt. Ik wens je toe dat je nog een onvergetelijke tijd hebt tot je terugreis, het gaat nu wel weer die kant op toch?
Pas goed op jezelf, kus en liefs' Margriet -
12 November 2014 - 14:49
Jelle De Jonge:
Zozo, mooi geschreven hoor haha, nog veel plezier daar emma!! -
13 November 2014 - 21:38
Lana:
Wat ben je toch een topper en wat heb ik weer genoten van je mooie verhaal! Je hebt ze zeker een onvergetelijk moment bezorgd! Knuffel xxxx -
14 November 2014 - 21:22
Henk Rigterink:
Vol bewondering en respect heb ik jou verslag weer gelezen. Waarin een kleine dame GROOT kan zijn.
Begrijp heel goed dat mamalien wel eens een traantje moet laten.
Ga door met verslagen schrijven, vindt ze mooi geschreven. Wat een schat aan ervaringen doe je daarop,geweldig.
Hartelijke groet Henk. -
21 November 2014 - 14:11
Anne:
Ik weet nog dat wij ooit ook een concert gaven (op de camping). Daar waren de mensen niet zo blij mee! Leuk om te lezen in mijn tussenuren en mooie foto's!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
