Kerst in Gambia

Hoi allemaal,
Hier weer een verslag vanuit Gambia. De tijd vliegt, er is weer een hoop gebeurd/gekomen.
Om te beginnen natuurlijk Arend! Op maandag avond om 22.40u landde het vliegtuig waar Arend in zat. Het uitladen van de koffers duurde een eeuwigheid en ik begon mij dan al af te vragen of Arend wel in het vliegtuig zat… We stonden Arend met een heel welkomscomité (Laura, Marieke, Lasse en Mamadi) op te wachten. Plotseling zag Laura hem tussen alle passagiers lopen. Het duurde maar en duurde maar, maar eindelijk was hij daar dan: Barend. Want wat had hij een enorme baard, ik kon wel duidelijk merken dat we elkaar vier maanden niet gezien hebben. Het was heel fijn om elkaar weer te zien, ook al was het even wennen. De baard heb ik dezelfde avond nog op het vliegtuig terug gezet en met Arend is alles goed.
Maandag kwamen wij laat op Arends compound aan. Best een mooi huisje, maar niet gemeubileerd en we slapen op een matras op de grond tussen de mieren, kikkers, hagedissen en ander gespuis. Gezellig.
Dinsdag begon de dag met regen… Het was grijs en grauw en jullie zullen het vast amper kunnen geloven: het was nog koud ook. Arend en ik besloten daarom om eerst eens in ons huisje te kijken, te ontbijten in de Dining hall van school en voor de rest lekker rustig aan te doen. Ik was ook nog eens ziek vanaf vrijdag dus rustig aan doen was een goed plan. We hebben langs de oceaan gewandeld, dit was helaas geen succes omdat alle verkopers en bumsters weer achter onze kont aan liepen.
’s Middags heb ik Arend meegenomen naar ‘Second Home’ , de stageplek van Marieke waar ik in het vorige verslag over verteld heb. Arend had zijn maatje gelijk gevonden, een jongetje van hooguit tien die grote moeite had om zich voort te bewegen. Het was een hele gezellige en dankbare middag.
Woensdag zijn we naar de school van Mamadi geweest om de kinderen te ontmoeten en te zien hoe hij les geeft. Het was een groot feest dat wij er waren: er werden toneelstukjes opgevoerd, er werd gezongen, gelachen en gedanst. Binnenkort gaan wij hem helpen om de bibliotheek van school op te knappen en opnieuw in te richten.
Donderdag had ik een drukke stagedag, ik ben op huisbezoek geweest en vervolgens ben ik met mijn stagebegeleiders naar de opendag van ‘Second Home’ geweest om contacten te leggen. Wellicht is het mogelijk om huisbezoeken o.i.d. in de toekomst samen te organiseren.
Vrijdag hebben we een heerlijke dag gehouden, lekker naar het strand geweest en genoten van de temperatuur en omgeving.
Arend is zaterdag met Bart en Lasse gaan vissen. Ze kwamen ‘maar’ met twintig kilo vis thuis. Wij hadden ze al verboden om deze vissen in ons huis klaar te maken, gelukkig hadden ze afgesproken dit met Mamadi’s familie klaar te maken en op te eten.
Zondag hadden wij een namingsceremonie van het hoofd van onze school. Zijn derde vrouw was namelijk bevallen van een dochtertje en wij waren uitgenodigd voor dit feest. We zouden opgehaald worden door dezelfde chauffeur die ons naar Senegal gereden heeft. We kwamen dus een half uur later uit bed dan afgesproken en toch nog waren wij op tijd klaar. Toen wij op het feest aankwamen waren de mensen al volop bezig met het treffen van de voorbereidingen: er werd een geslacht ram binnengebracht, er werd gekookt, de muziek werd geïnstalleerd en de stemming zat er goed in. Wij mochten binnen zitten en waren gezellig aan het kletsen. Plotseling werd ons gesprek abrupt verstoord door een hele oude oma die door een megafoon begon te zingen (schreeuwen/krijsen). Het was verschrikkelijk. Ze ging iedereen af en tetterde net zo lang in je oor tot je haar geld gaf. Ik heb Arend nog nooit zo snel iemand zonder mokken geld zien geven. Het dochtertje was trouwens prachtig, wel wonderlijk dat haar wenkbrauwen nu al getekend waren... De dag eindigde wat eerder dan verwacht, we zaten al vier uur te wachten zonder eten, iedereen had trek maar ik werd niet lekker. We werden eerder terug gebracht.
Maandag wilde ik naar mijn stage gaan, maar helaas dacht mijn lichaam er niet zo over. De wc was inmiddels al negen dagen mijn beste vriend, zelfs water kon ik amper binnen houden dus ik besloot samen met Arend naar Africmed te gaan onder het mom van ‘’Are you feeling bad? Go to Africmed! “ De pinautomaten in de buurt waren allemaal buitenwerking dus we moesten eerst verder reizen om te pinnen. Bij Africmed leek alles gesmeerd te lopen, ik was vrij snel aan de beurt. Ik moest eerst betalen om wat testen te mogen laten doen. De eerste test was bloedprikken: een naald werd met een rotgang in mijn middelvinger geprikt en het bloed werd op een glaasje uitgesmeerd. Ineens herkende de prikker mij, namelijk van het bezoekje aan Africmed voor Laura. Hij zei dat ik toen niet zo had moeten lachen (naar mijn idee was ik steun en toeverlaat, maar vooruit) en dat het mijn eigen schuld was dat ik hier zat. Daarna moest ik nog wat urine inleveren: ik kreeg een buisje met een diameter van hooguit een halve centimeter. Dat veel mensen hier moeite mee hadden zag en rook ik terug op het toilet. Bah…
Toen dit klusje geklaard was, was het wachten op de uitslag. Dit ging redelijk vlot maar ik moest eerst weer consultkosten betalen om de dokter te mogen spreken. Gelukkig was de uitslag tot zover zichtbaar goed: zowel in mijn bloed als in de urine was niets te zien. Ik zou eigenlijk een stool-test moeten doen, maar in verband met de drukte rondom de feestdagen zou dit veel te lang duren. Daarnaast maakte zij zich zorgen over het feit dat ik al zolang ziek was en de antibiotica kuur die ik geslikt had niet werkte. Hoewel ik blij was dat zowel mijn bloed en urine in orde waren, weet ik dus nog steeds niet waardoor ik 10 dagen flink aan de d... was. (Sorry voor de details).

Er moest dus toch iets zijn en daarom zou ik een infuus krijgen met antibiotica en zoutoplossing, daar zijn we inmiddels bekend mee want dit moest Laura ook. Laura mocht echter gewoon in de dokterskamer blijven zitten en ik... ik werd ‘opgenomen’. Ze vroegen mij of ik een privé kamer wilde of dat ik op de afdeling wilde liggen. Op de privé kamer lag al wel iemand, maar die konden ze er wel vanaf halen als ik dat zou willen. Ik voel me niet beter dan elke ander hier en daarom ging ik naar de afdeling. Ik moest in bed gaan liggen en na een half uur kreeg ik mijn eerste infuus. Ze waarschuwden voor misselijkheid en gaven Arend de opdracht om eten voor mij te halen, dus we zaten lekker te lunchen in mijn ziekenhuisbed. Dit infuus duurde drie uur lang, gelukkig had ik Arend aan mijn zijde en kwamen Bart en Lasse ook nog op ziekenbezoek. Dat maakte het allemaal dragelijker. De schoonmaakster kwam om de haverklap langs, rukte de gordijnen rondom mijn bed open en begon alles op te ruimen en schoon te maken. Daarbij nam ze per ongeluk de paal met mijn infuuszakken mee, maar vergat even dat ik daar nog aan vast zat…. Een schreeuw en vele excuses later lag ik weer rustig in bed.
Daarna kwam de volgende cocktail, dit ging iets sneller: na twee uur had ik alles binnen. Inmiddels dacht ik dat ik wel naar huis kon en maakte al aanstalten om weg te gaan. Arend besloot even polshoogte te nemen en kwam terug met de mededeling dat ik om 22.00 u mijn volgende infuus zou krijgen. Ja, je moet overal om vragen hoor. Ik mocht niet naar huis en het infuus moest blijven zitten. Arend en ik besloten wat te gaan eten bij een restaurantje om de hoek. Want hoe ziek ik ook was, ik bleef gelukkig wel trek houden.
Om tien uur waren we terug en kreeg ik mijn laatste, althans dat dacht ik, infuus. Helaas niets was dus minder waar en ik mocht ’s nachts niet eens naar huis. Ik kreeg een eigen dossier met: ‘Emma Boeoe’ voorop. Het overschrijven van een naam van een zorgpas is toch moeilijker dan ik had verwacht. Hoewel ‘Boeoe’ trouwens een hele vooruitgang was, de eerste doktersassistent had bij naam op mijn dossier ‘Univé Zorgpas’ ingevuld. Ook wel bijzonder. Voor het gemak hoef ik zo’n pas dus ook niet meer te laten zien.
Nadat ik het derde zakje vloeistof ook binnen had, dacht ik dat ik naar huis mocht. Mijn temperatuur werd gemeten en die was 35oC dus ik mocht nog niet naar huis. Arend mocht wel bij mij blijven, maar het ziekenhuis lag bomvol dus we sliepen samen in een eenpersoonsbed. Om twaalf uur gingen alle lichten uit. De ventilator stond hard aan, hierdoor hoorden wij het gekerm en gekreun van de andere patiënten gelukkig niet zo goed, maar het was af en toe wel heel koud. Zeker omdat er geen lakens waren. Om vijf uur ’s ochtends werd zonder enige waarschuwing de TL-verlichting aangeknald en was ik wakker. De zuster was helemaal van slag doordat ze ons samen in een bed aantrof en vroeg hoe wij dit in vredesnaam hadden kunnen ‘managen’. De stoel die achter ons bed stond bleek je tot een soort veldbed te kunnen uitklappen, maar nee, natuurlijk had niemand dat aan ons verteld.
Na een uur dommelde ik net weer in slaap toen de broeder kwam met mijn volgende zak antibiotica. Ook moest er weer in mijn vinger geprikt worden en werd mijn temperatuur opnieuw gemeten. Tot slot kreeg ik nog een zoutoplossing toegediend. Dit duurde zo lang dat Arend het kraantje maar wat meer heeft opengedraaid. Om twaalf uur werd ik uit het ziekenhuis ontslagen, tien kilo zwaarder en 4000 dalasi lichter. Hopelijk gaat het nu de goede kant op met mij. In ieder geval ben ik een hele ervaring rijker.
Woensdag is Arend mee geweest naar Tanka Tanka. Mijn collega’s heten allebei ook Fatoumata en vonden daarom dat zij ook de vriendinnen van Arend waren. Hij viel wel in de smaak. Arend had het erg naar zijn zin bij Tanka Tanka maar keek zijn ogen ook uit. Het was toch armer en indrukwekkender dan verwacht. Dat hoor ik wel vaker van vrienden die een dagje meelopen. Ik heb in ieder geval al heel wat spullen uitgedeeld, zoals kleurpotloden en boeken. De andere helft deel ik in mijn laatste week uit.

Ik kan jullie inmiddels vertellen dat ik een prachtig bedrag heb ingezameld voor Tanka Tanka, maar liefst € 1.990,-!
Wat een prachtig bedrag! Ik wil iedereen heel hartelijk danken voor zijn/haar moeite en gulle gaven. Ik heb een goede bestemming gevonden voor het ingezamelde geld. Een bedrijf zal de keuken van Tanka Tanka gaan afronden. De bouw van de keuken is twee jaar geleden van start gegaan, maar wegens gebrek aan geld nooit afgebouwd waardoor de keuken al twee jaar niet gebruikt kan worden. Het personeel kookt dagelijks maaltijden voor 100 man in een pan op een vuurtje op de grond. Je kunt wel nagaan dat dit niet erg praktisch is en lang duurt, maar ook dat het niet veilig en niet gezond is om zo te koken. Het personeel is dan ook heel, heel erg blij met dit nieuws. Ik heb een offerte laten maken, deze door deskundigen laten controleren en heb maandag een afspraak om de laatste zaken te bespreken en dat kan de bouw van start gaan! Ik houd jullie op de hoogte, maar nu alvast namens het personeel van Tanka Tanka, de Tanka Tanka foundation en mij: ontzettend bedankt!
Kerst in Gambia was bijzonder. Het voelde eigenlijk niet als kerst, hoewel wij gehuld waren in onze prachtige Afrikaanse outfits en een kerstmuts droegen en iedereen ons ‘Merry X-mas’ wenste. We begonnen de dag met een ontbijt bij onze vrienden. De familie is erg arm, dus wij zorgden voor het ontbijt. Heel bijzonder dat een familie die zo weinig heeft, echt weinig want ik schrok er best een beetje van, zo gastvrij is en zoveel voor ons wil doen. Het was toch weer even schrikken dat onze vrienden die zo dichtbij ons wonen, nog niet eens stromend water hebben. Water halen zij met een emmer uit een diepe put in de grond. Douchen gaat dus met de ‘bucketshower’ in een door golfplaten omringde badplaats en het toilet bestaat uit een door golfplaten omgeven gat in de grond. Ondanks dat zag alles er heel schoon, netjes en gezellig uit. Het was een leuk begin van de dag. We zijn daarna naar de katholieke kerk geweest. Dit was weer een leuke ervaring: er werd een toneelstuk opgevoerd, het was een kleurrijke bedoening door alle Afrikaanse jurken en de kerstmutsen. We sloten de swingende dienst af door de mensen voor, achter en naast ons ‘peace’ te wensen.
’s Middags heeft Arend allerlei spulletje uitgedeeld op de compound van de vrienden bij wie wij ’s ochtends hebben gegeten: wat een vreugde om kleurtjes, sjablonen van disney-figuren , knipjes en allerlei andere spulletjes. Mooie kerstgedachte.

’s Avonds hebben wij bij de chinees gegeten, nasi. Voor de mensen die mij goed kennen, ik houd inderdaad niet zo van nasi maar het was best lekker, heel gezellig en Arne mocht kiezen omdat hij vandaag al naar huis gaat. Het was dus een soort afscheidsfeestje. Helaas werd deze het eerste uur hevig verstoord door een dronkenlap die bij ons aan het terras stond. Hij herkende Arend en mij (wij zaten aan het eind van de tafel) uit duizenden en riep alleen maar ‘Gladia en Stephan, I am so happy to see you again!’. Hij liet ons geen minuut met rust, en we probeerden hem tevergeefs weg te sturen. Uiteindelijk was Lasse er klaar mee en hield hij een taxi aan. Toen omstanders in de gaten kregen wat Lasse aan het doen was, kreeg hij onmiddellijk hulp van alle fronten en gooiden zij samen de dronkenlap achterin de taxi en betaalden de chauffeur onder het mom van: ‘Breng hem maar ergens heen, als het maar ver weg is’. Helaas hield de taxichauffeur het schijnbaar ook niet uit, de dronkenlap stond na tien minuten weer voor het terras. Uiteindelijk droop hij vanzelf af. Hij zal wel geen beste day-after-christmas hebben. Voor ons zit de kerst erop. Er was al amper wat van te merken, omdat 90% van de bevolking moslim is, maar een tweede kerstdag wordt sowieso niet gevierd.
Ik hoop dat jullie allemaal een mooie eerste kerstdag gehad hebben en ik wens jullie een fijne tweede kerstdag en alvast de beste wensen voor het nieuwe jaar!
2015 ga ik met mijn Nederlandse vrienden, Gambiaanse vrienden en natuurlijk met mijn Oarnt vast knallend in, oud en nieuw schijnt hier dan wel weer een spektakel te zijn!

Tot slot wil ik iedereen bedanken voor de lieve kaartjes, cadeautjes en andere spulletjes! Ik waardeer het heel erg en was er blij door verrast. Mijn kamer hangt inmiddels helemaal vol met alle kaartjes en ik word daar heel blij van, leuk dat jullie aan mij denken! Nogmaals bedankt!

Veel liefs,
Fatoumata / Emma.