Kortanante!
Door: Emma
Blijf op de hoogte en volg Emma
09 Oktober 2014 | Gambia, Banjul NDing
Kortanante!
De rust is wedergekeerd. De rammen niet, althans niet op aarde. Je ziet ze opvallend weinig. De Tobaski heb ik overleefd zonder ook maar één slachting mee te maken.
Laura en ik zaten om 12.00 uur klaar in onze mooie Afrikaanse jurken. Iedereen die langs ons heen fietste begon te lachen. Niemand droeg de traditionele Afrikaanse kleding.
Achteraf bleek al gauw dat de traditionele Afrikaanse kleding pas later werd aangedaan omdat er eerst nog geslacht en gekookt moest worden en tja, daar kom je niet zonder kleerscheuren (bloedvlekken) vanaf.
Toen ik bij de familie aankwam waar wij Tobaski zouden gaan vieren, staarden vijf paar lege ogen mij aan. Daarnaast een enorme hoop ingewanden. De geur die er hing was niet te harden. Overal hadden ze putten in de grond gemaakt, deze putten zaten vol bloed. Een jongetje speelde met een staart, het was best een schattig gezicht totdat ik plotseling zag dat aan de staart nog een kg zat.
Daarna mochten (moesten) we binnen gaat zitten. Een luxe positie, binnen zat ook Opoe in haar Afrikaanse jurk, Opoe vond het wat warm en hoewel haar borsten waarschijnlijk al even geen functie meer hebben was het voor haar schijnbaar geen probleem om deze de hele dag onbedekt te laten. Opoe verkeert in een bevoorrechte positie en daar maakt ze ook zeker gebruik van. Opoe lachte haar mond zonder tanden bloot, maar zei niks wat zij sprak geen Engels en keek een DVD.
Toen de DVD was afgelopen begon ze te krijsen, jawel krijsen en direct kwamen er van alle kanten familieleden aangerend om de DVD van een live optreden van een van de bekendste Gambiaanse muzikanten voor de 100e keer af te spelen.
Het was voor hier een welvarende familie, de meeste mensen hebben geen tv.
Tobaski was vergelijkbaar met kerst hoorden wij. Ik had mij al een voorstelling gemaakt van het feest: gezellig met de familie en vrienden bij elkaar, zingen, kletsen, lachen en lekker eten en drinken. Het enige verschil dat ik dacht te gaan merken was dat er geen wijn zou zijn; er wordt geen alcohol gedronken door de moslims (hier) en niet uren lang je hersens laten kraken over wat er gekookt moet worden want dat is bij Tobaski wel duidelijk: ram.
Het feest viel echter tegen: Laura en ik zaten met Opoe binnen, een hele bevoorrechte positie, werden bediend en de families aten samen buiten. Dit vonden wij juist heel jammer, we wilden met de lokale bevolking eten, maar dat ging echt niet gebeuren. Daarnaast vonden ze dat wij niet veel aten. We kregen algauw ontbijt: allerlei vlees van de ram, aardappels, uien, pasta, komkommer en tomaat. Nog geen uur later kregen we weer zo’n grote schaal (hier zouden wij thuis met zijn vijven en aanhang van eten) dit keer met pittige rijst met garnalen en ram. Plukken dus. Helaas lust Laura ook geen garnalen en kregen we dus de volle lading: ‘You did not eat, you did not eat! Look at it! You did not eat!’
Daarna kregen wij een fruitsalade. Daar hadden we zin in want zoveel fruit is hier niet te vinden en wat vitamine binnen krijgen is nooit weg. De fruitsalade was echter minder gezond dan verwacht: twee blikken fruit op siroop, twee blikken ongeklopte slagroom, water en heel veel suiker. Dat was dus alles behalve gezond..
We waren dubbel op tijd thuis: niet alleen voor de wc maar ook voor het onweer en enorme regenbuien, het regenseizoen is nog volop bezig. We besloten lekker aan tafel te kletsen en te schrijven in onze reisdagboeken en ja hoor.. daar viel de stroom weer uit! Gelukkig hadden we onze zaklampen al in de aanslag, we hadden het al verwacht, best gezellig!
De mensen die geen geld hebben voor een ram, kochten vrouwelijke schapen. Nu de Tobaski geweest is zullen de vrouwtjes weer worden gebruikt voor het maken van kaas. Er is hier nu namelijk geen kaas verkrijgbaar. Zoals ik al eerder omschreef is het hier primitief en daardoor worden we creatief. De jongens wilden pizza’s maken, ze hadden wraps als bodem, maar er was nergens kaas. Daarom kochten ze maar kaaschips, verkruimelde deze en weer opgelost: pizza met kaas. Aparte smaak, maar we hebben zeker gelachen.
Het is altijd gezellig met het eten: we koken om de dag, wassen samen af en voeren de meest serieuze en grappige gesprekken.
Zondag moest Laura al vroeg op waardoor Marieke en ik ook al op tijd wakker waren. Dit was niet erg, we hadden lekker geslapen en nog een lange dag voor ons. We zijn die dag naar de craftmarket geweest. Ondanks dat ze roepen ’Kijka, kijka, niet kopa!’, doen ze hun uiterste best je toch wat aan te smeren. Maar wij hadden amper geld bij ons en moesten ook nog boodschappen doen. Ik bleef maar zeggen dat ik niks te besteden had op dit moment en de kunstenaars bleven maar in prijs zakken terwijl ze ondertussen zeiden: ‘Het is goedkopa bij da blokkarrr of bij da Aldi en Lidl’.
Ik heb daar voor het eerst een Afrikaans spel gespeeld en gewonnen.. Groot feest: er werd gejuicht en geklapt voor Holland Fatou! En ja hoor, ik had het spel nog niet gewonnen of de huwelijksaanzoeken vlogen mij weer om de oren. Een tubab kan de was doen. Ik maak er korte metten mee, steek mijn vinger met ring van Arend in de lucht en zeg ik dat ik al getrouwd ben en dat Arend onderweg is naar Gambia. Dit bespaart me het verhaaltje van ‘je kan hier niet alleen blijven, ik ben je Gambiaanse vriend blabla’. Een leugentje om eigen (en andermans) bestwil dus. Geen interesse kennen ze hier niet, en je kan je altijd bedenken.
Maandag moest ik naar de polikliniek in Banjul omdat ik daar ook 2 dagen per week stage ga lopen. De polikliniek doet intakegesprekken en vervolgens wordt bepaald of een patiënt het alleen met medicijnen kan doen of moet worden opgenomen in T.T.
Omdat Marieke Banjul nog niet had gezien, ging zij met mij mee. We namen de buscar naar Westfield en daar vandaan de buscar naar Banjul.
Makkelijk dachten we. Maar ook in dit geval bleek de uitspraak ‘makkelijker gezegd dan gedaan’ weer op zijn plaats.
Afgelopen weekeind is er plots aangekondigd dat maandag een publieke feestdag is waardoor veel mensen vrij zijn, onder andere dus taxi- en buschauffeurs. Dit had grote chaos tot gevolg: mensen waren aan het duwen en drammen om ook maar een van de weinig beschikbare busjes binnen te komen. Ze stonden op elkaars handen, trapten elkaar en een hoop geschreeuw, waarvan ik verwacht dat het gevloek is, was te horen. Ze puilden werkelijk de bus uit. Marieke en ik werden na een uur geholpen door een man die ons een lift gaf naar Banjul.
Bij de polikliniek aangekomen wist niemand, hoe kan het ook anders, van mijn komst. Ik werd eerst naar ‘The learning hospital’ gestuurd voor administratie. Vervolgens zou ik een brief krijgen waarmee ik weer naar de polikliniek kon. Zo gepiept dacht ik weer, maar het had nogal wat voeten in de aarde om die brief op te stellen. Na lang zoeken tussen een hoop papier vonden ze een brief van het hoofd van mijn school met daarin de vraag mij als stagiaire toe te laten in zowel het psychiatrisch ziekenhuis als in de polikliniek. Helaas was mijn CV daarbij niet overgekomen, die was nog niet doorgestuurd. Dat geeft natuurlijk niet, want ik heb mijn CV ook pas in juni gestuurd..….. Er zou wel haast achter gezet worden zodat ik snel legaal stage kan lopen in plaats van illegaal, inmiddels ken ik de Afrikaanse haast (en tijd).
Marieke kon nog wel wat jurken gebruiken, broeken zijn hier namelijk veel te warm, dus we zijn even naar de markt geweest. Daarnaast wordt het dragen van jurken vaak gewaardeerd, althans wanneer ze niet doorschijnen zoals de jurk die ik van Anne heb gekregen en ik niet meer aan mocht op stage, oeps haha.
Ik zag een prachtige Afrikaanse jurk, ik mocht hem passen en plotseling was ik een prinses, engel, beauty en nog veel meer. Ik werd weer ten huwelijk gevraagd, deze man was al ruim 40 maar wilde mij graag als zijn 4e vrouw. Dat ik geen interesse had kon hij niet begrijpen, hij was tenslotte ‘manager in fashion, my darling!’
De terugweg bleven we maar wachten op de busjes. De taxi’s die wel stopten vroegen een belachelijke prijs en toen wij zeiden dat het veel meer dan gebruikelijk was zeiden ze gerust ‘ja, maar jullie zijn blank’. We weigerden en hadden zomaar snel geluk: een pick-up stopte. Wij mochten in de auto en de rest ging in de laadbak. Een mooie oplossing: ze zetten ons af op plaats van bestemming, wij bedankten ze heel hartelijk en ze vroegen niet eens om geld, onze hand of zelfs maar om onze telefoonnummers, kortom Afrikaanse mannen naar mijn hart.
Stage bij Tanka Tanka was leuk en bijzonder: ik heb geverfd met de patiënten om even het niksen te doorbreken (en voor mij om wat anders te doen dan pittige gesprekken voeren en bijwonen). Dit was echt heel gezellig.
Ondertussen kreeg ik van alle kanten liefdesbriefjes en bloemen (geplukt uit de tuin van T.T.) toegestopt, want tja ik ben op het moment een van de drie blanken bij Tanka Tanka, en de jongste.
Ik heb veel voortgangsgesprekken van patiënten bijgewoond. De dokter stelde vragen om te kijken hoe het met de patiënten gesteld was en of ze gauw naar huis konden. Bij een van de patiënten kon het niet duidelijker: de dokter vroeg of hij van cannabis hield, waarop de patiënt met een glimlach van oor tot oor en twee duimen in de lucht antwoordde: ‘definitely!’
Ook heb ik gekookt, ik werd wel geholpen want voor 100 mensen koken is niet niks. Dit was een hele ervaring (zie foto): een hele grote pot werd op vier stenen gezet. Hieronder werden stukken hout gelegd die werden aangestoken: de keuken is namelijk nog niet af. Het is ook niet bekend wanneer deze af komt, momenteel ligt de bouw stil i.v.m. geldgebrek. Met een hele grote spatel moest ik roeren. Het was nog een zware klus, zoveel eten in een pan door te roeren.
Daarna werden er, zoals gebruikelijk, weer drie rijen gevormd. Ik mocht nu ook opscheppen: als een moeder van een weeshuis (of als een kantinejuffrouw volgens Laura) schepte (lees: flatste) ik rijst met ui, koevlees en botten op een bord. Heel leuk om eens mee te maken.
Daarna werd ik door collega’s en patiënten geprezen omdat ik vandaag heel veel had gedaan en heel hard heb gewerkt. Hoewel ik natuurlijk altijd heel hard werk (!) ligt het werktempo hier over het algemeen beduidend lager dan in NL, maar met deze temperaturen moet dat ook wel.
Een van mijn collega’s gooide per ongeluk een mok met thee over mij heen. Hoewel ik het wel even voelde, was de thee niet zo heel heet dus ik had verder niets. Ik dacht gelukkig valt het mee, het droogt zo weer op. Op dat moment kwam een andere collega met een enorme bak met water: hoewel de thee alleen op mijn bovenbenen kwam, kwam het water overal en was ik alsnog zeiknat. Ik heb de hele dag in een mooi Afrikaans gewaad gelopen. Zorgzaam zijn ze dus zeker!
Donderdag zouden we vrij zijn, heerlijk want we werken veel, moeten vroeg op: zelfs in het weekeind ging de wekker om 05.30 uur. Die dag was nl aangekondigd als nationale feestdag. Zelfs voor mij, ik werk in de zorg dus de meeste feestdagen zal ik niet vrij hebben. Maar helaas worden dit soort feestdagen met dezelfde gang waarmee ze aangekondigd zijn, weer afgekondigd, en dat op woensdagmiddag. En dus stonden we vanmorgen weer om 07.00 uur paraat! Flexibel, en een beetje moe, dat wel.
Morgen intervisie en aan ons project werken. Zaterdag? Nog geen idee…. maar eerst uitslapen!
Het is toch weer een lang verhaal geworden… Maar we maken ook zoveel mee in een week! Ik ben benieuwd naar jullie reacties.
Kus uit The Smiling Coast of Africa,
Emma.
De rust is wedergekeerd. De rammen niet, althans niet op aarde. Je ziet ze opvallend weinig. De Tobaski heb ik overleefd zonder ook maar één slachting mee te maken.
Laura en ik zaten om 12.00 uur klaar in onze mooie Afrikaanse jurken. Iedereen die langs ons heen fietste begon te lachen. Niemand droeg de traditionele Afrikaanse kleding.
Achteraf bleek al gauw dat de traditionele Afrikaanse kleding pas later werd aangedaan omdat er eerst nog geslacht en gekookt moest worden en tja, daar kom je niet zonder kleerscheuren (bloedvlekken) vanaf.
Toen ik bij de familie aankwam waar wij Tobaski zouden gaan vieren, staarden vijf paar lege ogen mij aan. Daarnaast een enorme hoop ingewanden. De geur die er hing was niet te harden. Overal hadden ze putten in de grond gemaakt, deze putten zaten vol bloed. Een jongetje speelde met een staart, het was best een schattig gezicht totdat ik plotseling zag dat aan de staart nog een kg zat.
Daarna mochten (moesten) we binnen gaat zitten. Een luxe positie, binnen zat ook Opoe in haar Afrikaanse jurk, Opoe vond het wat warm en hoewel haar borsten waarschijnlijk al even geen functie meer hebben was het voor haar schijnbaar geen probleem om deze de hele dag onbedekt te laten. Opoe verkeert in een bevoorrechte positie en daar maakt ze ook zeker gebruik van. Opoe lachte haar mond zonder tanden bloot, maar zei niks wat zij sprak geen Engels en keek een DVD.
Toen de DVD was afgelopen begon ze te krijsen, jawel krijsen en direct kwamen er van alle kanten familieleden aangerend om de DVD van een live optreden van een van de bekendste Gambiaanse muzikanten voor de 100e keer af te spelen.
Het was voor hier een welvarende familie, de meeste mensen hebben geen tv.
Tobaski was vergelijkbaar met kerst hoorden wij. Ik had mij al een voorstelling gemaakt van het feest: gezellig met de familie en vrienden bij elkaar, zingen, kletsen, lachen en lekker eten en drinken. Het enige verschil dat ik dacht te gaan merken was dat er geen wijn zou zijn; er wordt geen alcohol gedronken door de moslims (hier) en niet uren lang je hersens laten kraken over wat er gekookt moet worden want dat is bij Tobaski wel duidelijk: ram.
Het feest viel echter tegen: Laura en ik zaten met Opoe binnen, een hele bevoorrechte positie, werden bediend en de families aten samen buiten. Dit vonden wij juist heel jammer, we wilden met de lokale bevolking eten, maar dat ging echt niet gebeuren. Daarnaast vonden ze dat wij niet veel aten. We kregen algauw ontbijt: allerlei vlees van de ram, aardappels, uien, pasta, komkommer en tomaat. Nog geen uur later kregen we weer zo’n grote schaal (hier zouden wij thuis met zijn vijven en aanhang van eten) dit keer met pittige rijst met garnalen en ram. Plukken dus. Helaas lust Laura ook geen garnalen en kregen we dus de volle lading: ‘You did not eat, you did not eat! Look at it! You did not eat!’
Daarna kregen wij een fruitsalade. Daar hadden we zin in want zoveel fruit is hier niet te vinden en wat vitamine binnen krijgen is nooit weg. De fruitsalade was echter minder gezond dan verwacht: twee blikken fruit op siroop, twee blikken ongeklopte slagroom, water en heel veel suiker. Dat was dus alles behalve gezond..
We waren dubbel op tijd thuis: niet alleen voor de wc maar ook voor het onweer en enorme regenbuien, het regenseizoen is nog volop bezig. We besloten lekker aan tafel te kletsen en te schrijven in onze reisdagboeken en ja hoor.. daar viel de stroom weer uit! Gelukkig hadden we onze zaklampen al in de aanslag, we hadden het al verwacht, best gezellig!
De mensen die geen geld hebben voor een ram, kochten vrouwelijke schapen. Nu de Tobaski geweest is zullen de vrouwtjes weer worden gebruikt voor het maken van kaas. Er is hier nu namelijk geen kaas verkrijgbaar. Zoals ik al eerder omschreef is het hier primitief en daardoor worden we creatief. De jongens wilden pizza’s maken, ze hadden wraps als bodem, maar er was nergens kaas. Daarom kochten ze maar kaaschips, verkruimelde deze en weer opgelost: pizza met kaas. Aparte smaak, maar we hebben zeker gelachen.
Het is altijd gezellig met het eten: we koken om de dag, wassen samen af en voeren de meest serieuze en grappige gesprekken.
Zondag moest Laura al vroeg op waardoor Marieke en ik ook al op tijd wakker waren. Dit was niet erg, we hadden lekker geslapen en nog een lange dag voor ons. We zijn die dag naar de craftmarket geweest. Ondanks dat ze roepen ’Kijka, kijka, niet kopa!’, doen ze hun uiterste best je toch wat aan te smeren. Maar wij hadden amper geld bij ons en moesten ook nog boodschappen doen. Ik bleef maar zeggen dat ik niks te besteden had op dit moment en de kunstenaars bleven maar in prijs zakken terwijl ze ondertussen zeiden: ‘Het is goedkopa bij da blokkarrr of bij da Aldi en Lidl’.
Ik heb daar voor het eerst een Afrikaans spel gespeeld en gewonnen.. Groot feest: er werd gejuicht en geklapt voor Holland Fatou! En ja hoor, ik had het spel nog niet gewonnen of de huwelijksaanzoeken vlogen mij weer om de oren. Een tubab kan de was doen. Ik maak er korte metten mee, steek mijn vinger met ring van Arend in de lucht en zeg ik dat ik al getrouwd ben en dat Arend onderweg is naar Gambia. Dit bespaart me het verhaaltje van ‘je kan hier niet alleen blijven, ik ben je Gambiaanse vriend blabla’. Een leugentje om eigen (en andermans) bestwil dus. Geen interesse kennen ze hier niet, en je kan je altijd bedenken.
Maandag moest ik naar de polikliniek in Banjul omdat ik daar ook 2 dagen per week stage ga lopen. De polikliniek doet intakegesprekken en vervolgens wordt bepaald of een patiënt het alleen met medicijnen kan doen of moet worden opgenomen in T.T.
Omdat Marieke Banjul nog niet had gezien, ging zij met mij mee. We namen de buscar naar Westfield en daar vandaan de buscar naar Banjul.
Makkelijk dachten we. Maar ook in dit geval bleek de uitspraak ‘makkelijker gezegd dan gedaan’ weer op zijn plaats.
Afgelopen weekeind is er plots aangekondigd dat maandag een publieke feestdag is waardoor veel mensen vrij zijn, onder andere dus taxi- en buschauffeurs. Dit had grote chaos tot gevolg: mensen waren aan het duwen en drammen om ook maar een van de weinig beschikbare busjes binnen te komen. Ze stonden op elkaars handen, trapten elkaar en een hoop geschreeuw, waarvan ik verwacht dat het gevloek is, was te horen. Ze puilden werkelijk de bus uit. Marieke en ik werden na een uur geholpen door een man die ons een lift gaf naar Banjul.
Bij de polikliniek aangekomen wist niemand, hoe kan het ook anders, van mijn komst. Ik werd eerst naar ‘The learning hospital’ gestuurd voor administratie. Vervolgens zou ik een brief krijgen waarmee ik weer naar de polikliniek kon. Zo gepiept dacht ik weer, maar het had nogal wat voeten in de aarde om die brief op te stellen. Na lang zoeken tussen een hoop papier vonden ze een brief van het hoofd van mijn school met daarin de vraag mij als stagiaire toe te laten in zowel het psychiatrisch ziekenhuis als in de polikliniek. Helaas was mijn CV daarbij niet overgekomen, die was nog niet doorgestuurd. Dat geeft natuurlijk niet, want ik heb mijn CV ook pas in juni gestuurd..….. Er zou wel haast achter gezet worden zodat ik snel legaal stage kan lopen in plaats van illegaal, inmiddels ken ik de Afrikaanse haast (en tijd).
Marieke kon nog wel wat jurken gebruiken, broeken zijn hier namelijk veel te warm, dus we zijn even naar de markt geweest. Daarnaast wordt het dragen van jurken vaak gewaardeerd, althans wanneer ze niet doorschijnen zoals de jurk die ik van Anne heb gekregen en ik niet meer aan mocht op stage, oeps haha.
Ik zag een prachtige Afrikaanse jurk, ik mocht hem passen en plotseling was ik een prinses, engel, beauty en nog veel meer. Ik werd weer ten huwelijk gevraagd, deze man was al ruim 40 maar wilde mij graag als zijn 4e vrouw. Dat ik geen interesse had kon hij niet begrijpen, hij was tenslotte ‘manager in fashion, my darling!’
De terugweg bleven we maar wachten op de busjes. De taxi’s die wel stopten vroegen een belachelijke prijs en toen wij zeiden dat het veel meer dan gebruikelijk was zeiden ze gerust ‘ja, maar jullie zijn blank’. We weigerden en hadden zomaar snel geluk: een pick-up stopte. Wij mochten in de auto en de rest ging in de laadbak. Een mooie oplossing: ze zetten ons af op plaats van bestemming, wij bedankten ze heel hartelijk en ze vroegen niet eens om geld, onze hand of zelfs maar om onze telefoonnummers, kortom Afrikaanse mannen naar mijn hart.
Stage bij Tanka Tanka was leuk en bijzonder: ik heb geverfd met de patiënten om even het niksen te doorbreken (en voor mij om wat anders te doen dan pittige gesprekken voeren en bijwonen). Dit was echt heel gezellig.
Ondertussen kreeg ik van alle kanten liefdesbriefjes en bloemen (geplukt uit de tuin van T.T.) toegestopt, want tja ik ben op het moment een van de drie blanken bij Tanka Tanka, en de jongste.
Ik heb veel voortgangsgesprekken van patiënten bijgewoond. De dokter stelde vragen om te kijken hoe het met de patiënten gesteld was en of ze gauw naar huis konden. Bij een van de patiënten kon het niet duidelijker: de dokter vroeg of hij van cannabis hield, waarop de patiënt met een glimlach van oor tot oor en twee duimen in de lucht antwoordde: ‘definitely!’
Ook heb ik gekookt, ik werd wel geholpen want voor 100 mensen koken is niet niks. Dit was een hele ervaring (zie foto): een hele grote pot werd op vier stenen gezet. Hieronder werden stukken hout gelegd die werden aangestoken: de keuken is namelijk nog niet af. Het is ook niet bekend wanneer deze af komt, momenteel ligt de bouw stil i.v.m. geldgebrek. Met een hele grote spatel moest ik roeren. Het was nog een zware klus, zoveel eten in een pan door te roeren.
Daarna werden er, zoals gebruikelijk, weer drie rijen gevormd. Ik mocht nu ook opscheppen: als een moeder van een weeshuis (of als een kantinejuffrouw volgens Laura) schepte (lees: flatste) ik rijst met ui, koevlees en botten op een bord. Heel leuk om eens mee te maken.
Daarna werd ik door collega’s en patiënten geprezen omdat ik vandaag heel veel had gedaan en heel hard heb gewerkt. Hoewel ik natuurlijk altijd heel hard werk (!) ligt het werktempo hier over het algemeen beduidend lager dan in NL, maar met deze temperaturen moet dat ook wel.
Een van mijn collega’s gooide per ongeluk een mok met thee over mij heen. Hoewel ik het wel even voelde, was de thee niet zo heel heet dus ik had verder niets. Ik dacht gelukkig valt het mee, het droogt zo weer op. Op dat moment kwam een andere collega met een enorme bak met water: hoewel de thee alleen op mijn bovenbenen kwam, kwam het water overal en was ik alsnog zeiknat. Ik heb de hele dag in een mooi Afrikaans gewaad gelopen. Zorgzaam zijn ze dus zeker!
Donderdag zouden we vrij zijn, heerlijk want we werken veel, moeten vroeg op: zelfs in het weekeind ging de wekker om 05.30 uur. Die dag was nl aangekondigd als nationale feestdag. Zelfs voor mij, ik werk in de zorg dus de meeste feestdagen zal ik niet vrij hebben. Maar helaas worden dit soort feestdagen met dezelfde gang waarmee ze aangekondigd zijn, weer afgekondigd, en dat op woensdagmiddag. En dus stonden we vanmorgen weer om 07.00 uur paraat! Flexibel, en een beetje moe, dat wel.
Morgen intervisie en aan ons project werken. Zaterdag? Nog geen idee…. maar eerst uitslapen!
Het is toch weer een lang verhaal geworden… Maar we maken ook zoveel mee in een week! Ik ben benieuwd naar jullie reacties.
Kus uit The Smiling Coast of Africa,
Emma.
-
09 Oktober 2014 - 21:31
Mendy De Lange:
Woow, Emma wat mooi geschreven.
Heel veel plezier daar!
X mendy -
09 Oktober 2014 - 21:43
Alien :
Hoi Em, weer met plezier gelezen! Blij dat het zo goed gaat en dat jullie zo'n leuk groepje hebben. Wat een prachtige foto van jou met die meisjes! Plaatie!!!;) doe ze allemaal de groeten! Succes met je nieuwe project , t'is verrekte balen (stom) maar het gaat je vast lukken! Dikke kus en knuffel!!! Tot de volgende x. -
09 Oktober 2014 - 21:56
Margriet:
wat een verhaal weer Emma, ongelooflijk! De weken zullen wel voorbij vliegen zo, geniet er lekker van!
Liefs, Margriet -
09 Oktober 2014 - 21:57
Anne:
Gelukkig had ik al gezegd dat die jurk doorschijnt! -
09 Oktober 2014 - 22:23
Paps:
KG...? -
09 Oktober 2014 - 22:38
Gerline :
Hahaha kg, daar moest ik nog het meest om lachen. Wat n mooie verhalen Em xxx -
10 Oktober 2014 - 10:54
Alie En Piet:
Je moet schrijfster worden. Lijkt ons wel iets voor jou. Je hebt er in ieder geval wel aanleg voor! -
10 Oktober 2014 - 16:07
Alien :
Hoi Emma , even een berichtje namens tante Marry! Ik moet je de hartelijke groeten doen en zeggen dat ze met heel veel plezier de verslagen leest! En ze leest ze zeker niet 1 keer!!! ( jan draait ze uit voor haar en voor opa) ze vindt het heel erg knap van jou!!!! -
11 Oktober 2014 - 06:06
Hanneke:
Weekend! Tijd om je prachtig geschreven belevenissen eens rustig te lezen. Ik heb echt respect voor alles wat je daar doet. Heel veel succes!! En ik wacht met plezier op je volgende verslag. -
11 Oktober 2014 - 14:24
Henk Rigterink:
Hoi Emma, en maar feesten daar, ik ga vanmiddag ook feesten met je vader op het bockbier festival in Kampen, hou helemaal niet van bockbier dus zal het wel spa-rood worden!
Weer met plezier je verslag gelezen en het allerbeste toegewenst! -
12 Oktober 2014 - 09:37
Anja:
:) Emma, zoals altijd mooie verhalen. Is heel goed dat je alles opschrijft, om niet te vergeten, maar om ook van je af te schrijven, zoals met die brand/ontploffing. Je maakt zoveel mee in een hele korte tijd, je brein zal overuren maken. Blijf jezelf, heb plezier en jou kennende zullen de mensen die je tegenkomt veel aan je hebben. Kus en groet. -
12 Oktober 2014 - 19:24
José:
Hoi Emma, ik neem weer (even) de tijd om je verslag te lezen, wat maak je veel indrukwekkende dingen mee, spannend hoor! Wij feesten hier gewoon door, vandaag verjaardag van Erik 25 geworden en s'middags een feestje van Bert Goudbeek, het was nog mooi weer, we konden nog buiten staan/zitten. Veel succes verder en tot de volgende keer. Doeiiiii. -
13 Oktober 2014 - 21:17
Geke:
Ha Emma, wat heb jij toch met de mannen daar? Ik geniet van jou verhaal , leuk om te lezen. Jij geniet er wel van, wij feesten hier ook gezellig door, gister met de verjaardag van Erik en het feest van Bert. Wij hebben nu een weekje vakantie, wat ook heel lekker is. Prachtig weer nog steeds met 18 gr. Fijn toch? Groetjes van uit het prachtige dorpje Wilsum. Dikke knuffel van Albert en Geke -
15 Oktober 2014 - 12:10
Oarnt:
hallo lieve schat,
wat leuk om zo te lezen wat je allemaal dagelijks meemaakt.
Mis je nog dingen dat je thuis altijd deed? zoals 20:00 koffietijd enzo?
Ik hou van jou :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
