Zweten

Hoi allemaal,

Hoe is het daar? Wordt het al kouder?
Hier helaas nog niet. Momenteel is het wel heel erg zweten, ik zweet me te pletter terwijl ik niets doe. Binnen of buiten, het is overal even warm. Gelukkig gaan we naar ‘de winter’ toe, maar omdat het regenseizoen zo laat was, verwachten ze ook dat de winter later begint. Zo rond half november.

Het nachtleven hier is een dolle boel! En dan heb ik het nog niet eens over uitgaan. Het is heel warm (nog 30 gr. ’s nachts), de stroom valt elke nacht uit en ik heb een matras met een kuil (van iemand die er daarvoor in heeft geslapen en inmiddels ook wat gevormd naar mijn lichaam). Ik kan er best lekker op slapen, behalve dat ik geen ‘koel’ plekje kan opzoeken en door de kuil kom ik (denk ik) ook zo moeilijk uit bed ’s ochtends..
Deze week heb ik mijn beddengoed uitgewassen en aan de waslijn te drogen gehangen. Buiten hebben wij een heel dorp aan bijennesten. (Tja, ben je er thuis net van af kom je het hier weer tegen). Een van de bijen was in mijn laken gaan zitten en kon er niet meer uit totdat ik mijn laken
‘s nachts over mij heen trok. Onmiddellijk werd ik gestoken onder mijn oksel en daar klonk het startsignaal voor insectenjacht weer. Laura en ik stonden weer paraat met tijdschriften en zaklampen. Omdat een bij natuurlijk een beschermd diersoort is (geleerd van de Gemeente Kampen, die ons bijennest niet zomaar kon verwijderen) en we hem ook niet dood konden slaan omdat hij in mijn klamboe zat, hebben we hem gevangen en maar weer bij zijn dorpje vrijgelaten.

Op de campus is het nu ontzettend druk. De studenten die van ver weg komen en weinig geld hebben om te reizen mogen hier slapen. Dat aantal bedraagt zo’n 250 studenten. Er gaan hier meer dan 2000 studenten naar school, dus 250 viel ons erg mee. Tot we ze de eerste nacht mee maakten: ze rennen, gillen, kletsen, lachen, koken, schreeuwen en draaien keiharde muziek tot ongeveer drie uur ’s nachts. Om 5 uur worden we weer wakker van het gezang van de moskee: tijd om te bidden. Het rennen, gillen, kletsen, lachen, koken, schreeuwen en draaien van keiharde muziek begint dan ook alweer. ’s Nachts hoor ik dan ook regelmatig wat gemopper: ‘stelletje hamsters’ of ‘Bro, can you go somewhere else with your Music? I want to sleep’ klonk het diep in de nacht uit het bed naast mij.
Onze bovenburen schuiven met tafels en stoelen ’s nachts, timmeren gerust iets in elkaar en boren ook zo nu en dan eens flink. Ja hoor, in Gambia heeft bijna niemand gereedschap maar onze bovenburen blijken in alles te zijn voorzien. Het went met de nacht hoor, we passen ons wel aan maar ik begrijp nu in ieder geval wel waarom ze overdag zo weinig doen.

We gaan bijna elke dag naar de markt voor verse (?) groenten en aardappelen. Het is hier zo warm dat de aardappelen maar even goed blijven. Het best een eind naar de markt, we lopen er ongeveer 20/30 minuten over, maar vooral de terugweg is een gesjouw:
met alle boodschappen, in de brandende zon want tja, dat verkiezen wij boven het stikdonker, en met vier kinderen aan elk van onze arm. We krijgen in ieder geval wel genoeg beweging.

Zaterdag moesten we hard aan de slag voor school en omdat we nog steeds nergens internet hebben, (zowel de telefoon- als internetverbinding is niet om over naar huis te schrijven)
zijn we naar een hotel geweest waar we de hele morgen bij de receptie aan onze verslagen hebben gewerkt. De verslagen zijn nu verstuurd en ik heb inmiddels het bericht gekregen waar ik op gehoopt had: mijn plan van aanpak is goedgekeurd, groen licht voor mijn project!
’s Middags hebben we lekker gezwommen in het zwembad. In zee mochten we niet zwemmen, de rode vlag hing uit wat betekent dat het te gevaarlijk is. Er waren de dag ervoor twee Gambianen verdronken.
Toen we net weg wilden gaan bleek het Happy Hour te zijn: tweede cocktail gratis, dus we hebben onze meidendag afgesloten met een lekkere cocktail en zijn vervolgens uiteten geweest met Lasse. Geen scheve gezichten hoor, het is hier wel normaal om met meerdere dames/heren aan tafel te zitten: neem je als jongen een meisje mee uit eten omdat je haar leuk vindt, neemt zij gerust haar zus mee. Ik vraag me af of in deze situatie de uitspraak ‘Hoe meer zielen, hoe meer vreugd?’ ook van toepassing is.

We hebben hier een katholieke kerkdienst bijgewoond. Het leek op de dienst in Nederland, maar nu was de muziek stukken vrolijker, lagen er overal mensen te slapen, liepen de mensen weg als ze er genoeg van hadden en werd er vooral keihard geschreeuwd.
De preek was interessant, het ging over ‘The backway to Europe’. De vluchtelingen die perj boot Gambia proberen te verlaten, het onderwerp van ons gezamenlijke project. Helaas was het nogal lastig te volgen omdat de gastspreker (sprak geen Engels) en de vertaler tegelijk door de microfoons schreeuwden. Het was nogal een indringende preek, de zinnen die ik wel kon verstaan waren niet mis: ‘You will become the meal of a big fish!’. De gastspreker was zijn broer verloren aan ‘The backway to Europe’, hij is verdronken tijdens de oversteek naar Italië.
Schreeuwen gebeurt blijkbaar veel vaker, ik had mijn vingers al in mijn oren maar de rest sliep gewoon verder. Van achter uit de zaal klonk een tevreden gesnurk.

Na de kerk hebben wij bij Mamadi gegeten, lekker rijst met ui en vis voor de liefhebber. Het was erg gezellig en we voelden ons, zoals altijd, meer dan welkom. De terugweg deden we boodschappen en we besloten met een taxi terug te gaan omdat we in totaal 18 flessen meedroegen. We hadden nog niet naar een taxi gekeken of iemand probeerde water uit Marieke’s armen te trekken om deze vervolgens in zijn taxi te gooien (met gewenst gevolg dat Marieke ook de taxi in zou gaan). Op hetzelfde moment begon een andere taxichauffeur aan mij te trekken. Het samen uit- samen thuis principe staat bij ons hoog in het vaandel en toen ik zei dat wij met zijn drieën in één taxi zouden gaan, kregen de taxi chauffeurs knallende ruzie met als gevolg dat wij een andere chauffeur aanspraken: Wanneer twee vechten om een been……..

Bij ons huisje aangekomen zag ik een meisje graaien tussen de vuilnis van alle scholieren. Plotseling slaakte ze een kreet van vreugde: ze had een klein restje van een kleurpotlood gevonden. Ze stak hem in haar zak en sjouwde weer verder op haar blote voeten door het afval. In mijn koffer had ik nog een aantal gel-pennen: ik gaf haar een roze pen met glitters. Ze kon haar geluk niet op. Het was mooi maar ook schrijnend om te zien. Veel mensen hebben hier werkelijk waar helemaal niks: ze leven een armoedig bestaan tussen het vuil.

 
Maandag en dinsdag ben ik thuis gebleven omdat zondagnacht ineens de zogenaamde ‘Banjul belly’ op kwam zetten. Waar de naam precies vandaan komt weet ik niet, maar een ding weet ik wel: het is niet best. Lasse en ik hadden allebei last van deze beruchte kwaal en waren dan ook de hele dag in de weer: van bed naar toilet, en toilet naar bed. Retteketet!
Dinsdag ging het al iets beter, maar aangezien er slechts een toilet is op stage en deze middenin een spreekkamer van een dokter staat, besloot ik het zekere voor het onzekere te nemen en eerst nog even goed uit te zieken.

Woensdag voelde ik me weer redelijk en ben ik naar Tanka Tanka gegaan. ’s Ochtends help ik met het ontbijt: 100 tapala’s openscheuren met je vingers want messen gebruiken we hier liever niet, groene eieren pellen, er zit hooguit een blauwe tussen maar eigeel heb ik tijdens mijn verblijf in Gambia nog niet gezien. De eieren worden allemaal met de hand verkruimeld en tussen de broodjes met boter gedrukt. Er wordt af en toe door de patiënten wat geruzied omdat het ene broodje meer beleg heeft dan de ander, maar over het algemeen verloopt het goed.
Mijn collega’s vonden dat ik afgevallen was en direct kwamen de potten mayonaise op tafel: dat ik hier juist echt geen zin in had vonden ze maar lastig te begrijpen.

De terugweg kregen mijn collega’s en ik een lift van een hele vriendelijke man. Iedereen riep ‘It’s your lucky day!’ omdat de man mij naar Brikama zou brengen. Maar onderweg sloeg hij ineens links af en ging naar Serrekunda. Ik vroeg onmiddellijk of ik eruit mocht, dit is namelijk een omweg voor mij. Maar hoewel ze werkelijk waar alle verkeersregels aan hun laars lappen (de zeer enkele zebrapaden die er zijn worden niet gebruikt, ze rijden 80 km/u waar je 20 mag, halen rechts in, rijden voetgangers van hun blote voeten, steken zomaar de snelweg over met ezels, geiten en andere ‘vervoermiddelen’ die hooguit een paar km/u gaan), vond de beste man dat hij hier echt niet kon stoppen. Wat dus als gevolg had dat ik terecht kwam in het spitsuur van Serrekunda.

Hier vond ik gelukkig direct een bushtaxi die naar Brikama zou gaan. Blij en opgelucht ging ik zitten naast een vrouw en haar baby. Ik zou toch nog redelijk op tijd thuis zijn en van mijn vrije uren kunnen genieten. Helaas werd ik al gauw uit de droom geholpen: ik was, op de vrouw en haar baby na, de enige die in de bus zat en de bus vertrekt heus niet op tijd, nee op het aantal personen die erin zitten want anders is het natuurlijk zonde van het geld (en milieu, een beetje milieubewust leven ze dus onbewust wel).
De bus stond in de brandende zon en de temperatuur was ongeveer rond de 38 graden. Al gauw kwam er nog een moeder met baby in de bus en ging aan de andere kant naast mij zitten. ‘Wat schattig’ dacht ik nog totdat een van de baby’s het op een intens krijsen zette. Het werkte aanstekelijk en de baby aan de andere kant begon ook te krijsen. Ik had niet echt het idee dat ik nu een wens mocht doen, dit gevoel werd bevestigd door een ongure lucht die mijn neus binnen kwam. Nu had er ook nog een gepoept en het gering aantal mensen dat in de bus zat deed vermoeden dat we nog lang niet zouden vertrekken. Langzaam, langzaam maar zeker druppelden de mensen binnen. De vrouw achter mij had een kip mee die een wanhopig gekakel liet horen. Jullie begrijpen wel dat ik nu helemaal de bus uit wilde. De temperatuur in de bus nam gelijk toe met het aantal mensen dat de bus binnen kwamen. Ik heb ongeveer drie kwartier in de bus gewacht. Uit de bus gaan is geen optie, met een beetje pech word je ineens overspoeld door hordes mensen die op hetzelfde moment vrij zijn en allemaal in dezelfde bus willen en die schromen heus niet om hier en daar wat ellebogen uit te delen om zo zelf maar binnen te komen.
Op dit lange wachten werd overigens goed ingespeeld door een verkoper: ‘Paracetamol for sale’: klonk het enthousiast uit zijn mond. Tja.. de een zijn dood, de ander zijn brood.
Drie uur later dan normaal kwam ik bij ons huisje aan. Opnieuw last van hoofdpijn, maar weer een ervaring rijker. Zo een waar je later om kan lachen als je er weer op terug kijkt.

Wat zou een dag in Brikama zijn zonder stroomuitval? Inderdaad.. ik stop er voor nu dus mee.

Ik ben benieuwd naar jullie reacties. Ik lees ze altijd als ik internet heb, ze komen dan via mijn e-mail binnen. Helaas is internet nergens sterk genoeg om op de site in te loggen en op jullie reacties te reageren. Dus bij deze: heel erg bedankt, ik vind het heel erg leuk om te lezen wat jullie van mijn verhalen vinden, hoe het met jullie gaat en wat jullie doen!

Dikke kus,
Mangi dem!
Emma

P.s. Voor papa (en de andere Jannen) onder ons.. Toen ik na een werkdag bij Tanka Tanka het pad naar de bewoonde wereld aflegde, schoot er ineens een kleine slang het pad over. ‘Een Jan!’ zei mijn collega. ‘Een wat? Een Jan????’ vroeg ik. En ja, Jan betekent slang in het Wollof!