never a dull moment in The Gambia

Zijn het niet alle ramen die uit een bus springen omdat de weg zo slecht is, is het niet een ladder waar twee Gambianen op staan die dwars doormidden buigt, is het geen op hol geslagen stier die woest door de menigte rent, dan proberen gewapende aanhangers van de voormalige legerleider Lamin Sanneh wel een staatsgreep te plegen.

Dinsdagochtend werden wij gewekt door telefoontjes van collega’s en vrienden met het vriendelijke doch dringende verzoek ons huisje bij the college niet te verlaten. Waarom? Dat konden ze via de telefoon niet zeggen: vrijheid van meningsuiting en persvrijheid is nog lang niet doorgedrongen in Gambia. Hoewel ik er niet heel veel van mee kan krijgen door het ontbreken van kranten en televisie, passen de demonstraties die overal ter wereld worden gehouden voor het ‘vrije woord’ ook goed bij het huidige regiem in Gambia. De persvrijheid in Gambia is ook niet iets om over in de krant (naar huis) te schrijven.
Die dag hadden Arend en ik net gepland naar Banjul te gaan: ik wilde hem de polikliniek laten zien en er lag al een maand een pakketje op mij te wachten. Ik kreeg hier helaas pas laat weet van omdat de man van Gambia College die altijd de post ophaalt, vakantie had en daarvoor was hij te druk of was er geen post (?). Een aantal mensen die dichtbij mij staan vonden dit erg vreemd want zij hadden de post toch zeker ruim op tijd gestuurd. In ieder geval, ook vandaag ging ons tripje naar Banjul niet door. Het pakketje heeft Arend uiteindelijk een poos later opgehaald. Hoewel het achter slot en grendel lag, had het pakketje het toch te voortduren gehad in de opslag: een rat had zich een gat door de doos gevreten en zijn buikje vervolgens rond gegeten met een van de heerlijke ‘chocolonely’ chocolade letters die wij van buren heb gekregen. Suprise, suprise! Gelukkig was de rest van de inhoud onaangevreten en kon Arend het pakketje mee naar huis nemen. Dit ging ook nog niet zonder slag of stoot: bij elk politie checkpoint moest hij de inhoud van het pakketje laten zien, want ja wie weet zat er wel een bom in, en de camouflagebroek die hij op dat moment droeg werkte ook niet echt bevorderlijk. Uiteindelijk kreeg hij ook de opmerking dat hij die broek maar niet meer aan moest doen als hij niet aan het werk was.

Oud en Nieuw was niet zo’n spektakel als beloofd. Hiervoor hadden ze een verklaarbare reden: de situatie in Banjul was nog maar net onder controle, er schenen nog een paar rebellen voortvluchtig te zijn en de mensen waren geschokt door het knallende geluid van de kogels, zij dachten in eerste instantie dat dit vuurwerk was. Het nieuwe jaar begon daardoor met iets minder vuurwerk dan normaal: ongeveer zes pijlen gingen in heel Gambia de lucht in. Ik vond het niet erg: wat mij betreft mag de helft van het geld dat normaal gesproken alleen al in Nederland de lucht in wordt geknald ook wel besteed worden aan iets anders, misschien een goed doel zoals het ziekenhuis, de dierenpolitie of dierenambulance, maar dat terzijde.

Het is inmiddels een tijdje geleden dat ik een blog geschreven heb, maar ik heb heerlijk genoten van een, naar mijn idee, welverdiende vakantie met Arend en de rest. Arend was goed te spreken over Gambia, al vond hij het nogal chaotisch. Dat ik bijna nergens meer van op kijk merkte ik al snel weer door de verbaasde reacties van Arend op alles wat er in het dagelijks leven gebeurd en die voornamelijk in mijn eerste blogs te lezen zijn. Ik merkte dat ik ook een korter lontje heb dan Arend wanneer het op de talloze verkopers, tandloze handelaars, jammerende bedelaars (ik doel op diegene met een Iphone) en slijmende bumsters aankomt. Dit is heel frappant, want door mijn filantropische instelling vind ik het juist altijd heel moeilijk om ‘nee’ te zeggen (zelfs als ik vind dat ik eigenlijk al genoeg heb gekocht of bijvoorbeeld al wel genoeg goede doelen steun) terwijl Arend juist lekker nuchter en normaal gesproken recht voor zijn raap is: ‘Nee, dat wil ik niet.’ Vervolgd door het dichtslaan van de deur. Hoewel ik in veel opzichten meer geduld heb gekregen, raakt mijn geduld met deze mensen op. Ik had Arend al verteld dat wij hordes Gambiaanse mannen achter ons aan hebben.
De interesse voor mij zou wel afnemen met Arend aan mijn zijnde dacht ik. Nou, inderdaad: dat had ik gedacht. Het voornemen om een tubab te versieren is bij velen nog steeds onwrikbaar, ja, zelfs als je hand in hand loopt met de liefde van je leven. Zo werd ik op straat aangesproken met: ‘How much do you love him? I can be a better boyfriend and husband, and I can give you much more love’.
Hoewel het natuurlijk niet echt netjes is om iemands vriendin voor zijn neus weg te kapen, waren Arend en ik het er over eens dat de meeste Gambianen wel netjes zijn in het versieren. Ze zeggen in het eerste gesprek al dat ze van je houden, maar daar blijft het ook wel bij. Totdat ik de volgende dag alleen in de bushtaxi zat en mijn buurman mij zonder inleidende beleefdheidsfrasen vroeg of ik die nacht met het bed wilde delen. Hij lachte zijn tandloze mond bloot en beloofde dat dit een onvergetelijk ‘Gambian experience’ zou worden.. Wie weet vind ik het ooit jammer deze ervaring mis te hebben gelopen, maar voor nu voel ik geen greintje spijt.

Inmiddels heb ik Arend weer uitgezwaaid, is hij veilig geland, gezellig bij de poezen en slaap ik weer in Brikama. Vreemd hoe snel je weer went aan elkaars aanwezigheid en hoe je elkaar dan alweer zo kan missen. Mooi, dat natuurlijk wel. Het was heel fijn om Arend te kunnen laten zien waar ik nou zo’n vier maanden heb geleefd en heb gewerkt.
Thuis in Brikama was het afgelopen dagen waden geblazen. Waden door een zee van spullen: verzameling van kleren, schoenen, handdoeken, toiletartikelen, cadeautjes e.d. voor Tanka Tanka. Overal slingerde wel wat rond, nog steeds trouwens, maar ach, dat is ook weer bevorderlijk voor de sfeer, toch?! Marieke en ik, maar ook een ieder van jullie die iets, in welke vorm dan ook, aan Tanka Tanka hebben geschonken, hebben het personeel en de patiënten ontzettend blij gemaakt. De spullen werden heel hartelijk in ontvangst genomen: kleding, kleurboeken, puzzels, haaknaalden, potloden, gum, schetspapier, nagelknippers (zelfs teennagelformaat, die hadden ze nog niet!) , o.r.s., diarreeremmers, paracetemols, jodium, zeep, je kunt het zo gek niet bedenken, er was van alles.

Daarnaast wordt er dus hard gewerkt aan de keuken. Ik ben er wel heel druk mee, maar het is dankbaar werk en ik laat graag zoiets moois achter! Het wordt een mooie grote keuken. De keuken die ooit gebouwd maar nooit afgebouwd is, is afgebroken. Deze was niet goed gebouwd: niet mens- maar ook niet milieuvriendelijk en dat is iets waar GreenTech voor gaat. Het belooft echt wat moois te worden, en het is prachtig om te zien hoe iedereen zich inzet. Regelmatig komt er een vrijwilligster van GreenTech kijken hoe het gaat, zij stuurt de bouw aan en leidt alles in goede banen. De patiënten van Tanka Tanka komen ook regelmatig even om de hoek kijken en complimenteren de, naar eigen zeggen ‘vakmannen’ de hele dag door, ze vinden het allemaal heel erg mooi ‘It’s wonderful, wonderful’. When I am discharged I want to built stoves!’. De aandacht van patiënten kost de werknemers af en toe ook wel veel tijd, maar het is een leuke ervaring zeggen zij zelf. Bijzonder, op deze manier wordt psychiatrie ook weer wat bekender in Gambia.

Afgelopen zaterdag hadden wij een cocktailfeestje. Dit feestje werd georganiseerd door Bart, Daniël en Lasse in samenwerking met ‘The Smiling Coast Restaurant’. Daniël maakte de cocktails, Bart liep rond als gastheer om het iedereen naar de zin te maken en deelde shotjes uit. Lasse had ook een belangrijke taak: hij stond buiten voor het restaurant te dansen en hoopte op die manier mensen naar binnen te halen. Wat was die jongen druk: hij praatte als brugman, schreeuwde de longen uit zijn lijf en danste zijn armen bijna uit de kom om maar aandacht te krijgen. Aantrekkingskracht had hij wel: de tent zat goed vol, sommige mensen dansten spontaan mee op straat, not a dull moment dus. Met de opbrengst van deze party worden er maar liefst acht kinderen gesponsord: zij kunnen een jaar lang school genieten. Wederom prachtig nieuws. Ondanks dit prachtige bedrag werd Lasse’s harde werken (dansen) niet beloond met een leuke avond stappen na afloop van de party: hij mocht de club niet in omdat hij een te korte broek aan had.

Voor mij is de laatste week al in gegaan. De tijd vliegt, binnen vijf dagen ben ik weer in Kampen, raar idee, maar ook een fijn idee. Kan ik ook eindelijk eens in geuren en kleuren, met lachen, zuchten en kreunen vertellen, hoeven jullie alleen nog maar te luisteren, niet te lezen van zo’n schermpje. Vierkante oren in plaats van vierkante ogen.

Ik sluit af met jullie allemaal alle goeds, geluk en gezondheid te wensen voor het nieuwe jaar, dat hopelijk voor jullie, maar in ieder geval voor mij en veel mensen hier prachtig van start is gegaan.

Liefs,
Emma.