visite uit Nederland en nog veel meer

Hera tiinyanta,
Het is weer een tijdje geleden dat ik een verslag heb geschreven. De tijd gaat ook heel snel voorbij en we hebben weer zoveel gedaan de afgelopen dagen! Ik zit inmiddels over de helft en heb het nog ontzettend naar mijn zin.

We worden nu toch echt wel een beetje Gambiaans.. Het motto ‘No problem in the Gambia’ nemen wij graag in acht. Zo doen we de dingen rustig aan, komen we gerust een half uur later want tja, anders ben je echt te vroeg…
Waar ik nog niet echt aan kan wennen is het eten. Ik lust alles, vind alles ook wel lekker maar ik mis de groentes heel erg. Er zijn hier niet eens champignons en paprika’s kunnen we tot op heden ook nog niet vinden. We vroegen er naar op de markt in Brikama, maar tijdens het avondeten bleek de paprika ‘bittere tomaat’, het was vreselijk. Niemand vond het lekker, we hadden er heel veel in gedaan en zijn alsnog uit eten gegaan.
Er zijn nu wel heel veel watermeloenen, een hele watermeloen kost ons 25 dalasis, dus ongeveer € 0,50.
Bij Tanka Tanka gaat alles goed. De collega’s zijn aan mijn aanwezigheid gewend, de patiënten nog niet: ik krijg nog steeds liefdesverklaringen en huwelijksaanzoeken, maar goed dat gebeurt op straat ook. In de polikliniek kijken patiënten vaak naar mij in plaats van naar de arts die tegen ze praat. Het blijft wonderlijk dat er zo toch nog zo weinig blanke mensen rondlopen (m.u.v. het toeristengebied).

Ik ben druk bezig met overleggen en onderhandelen over de bestemming van het geld dat ik voor Tanka Tanka heb ingezameld. We hebben een heel goed idee, ik ga mijn best doen om dit zo snel mogelijk in gang te zetten. Ik vertel hier meer over zodra ik meer zekerheid heb: we gaan eerst kijken of het haalbaar is met het bedrag dat ik ingezameld heb. Mocht ik genoeg geld verzameld hebben, dan komt het echt héél goed terecht.

De moeder van Laura en Esther, de tweelingzus van Laura, zijn hier een week geweest. Laura had daarom een weekje vakantie.. Marieke en ik zijn twee dagen bij het hotel waar zij verbleven geweest om even lekker te genieten van het mooie weer etc. Helaas hadden ze nu dan toch heel snel door dat wij in Gambia wonen en dat wij geen toeristen zijn. De tweede dag konden we dus niet genieten van een warme douche, maar moesten Marieke en ik ons douchen onder het miezerige straaltje buiten in de tuin. Maar goed, geen probleem hoor. Wel bijzonder, de bumsters herkennen ons nog niet en dringen zich hinderlijk op wat voor een grote bron van irritatie zorgt. Ik schreeuw altijd maar van een afstand: ‘Salam Malekum, Nanga def? ‘ (gegroet, hoe gaat het?). Dan stoppen ze meestal wel. Sommige houden voet bij stuk, ‘omdat ze zo van ons houden’. Ik zeg altijd je ziet me net voor het eerst, je kent me niet eens.. ‘I know, but … I love you! What’s your nice name? You take me to Holland?’.

Inmiddels leer ik ook te lunchen onder het spreekuur in de polikliniek. Ik vond dit maar niks, maar er is geen pauze en het is meestal zo ontzettend druk dat er altijd patiënten binnen zijn. Ik werk tot drie uur en aangezien ik ’s ochtends om zes uur op sta moest ik er toch maar aan geloven. Ik eet een broodje met een soort jam, maar mijn collega’s eten soep met krab, cassave en nog een paar dingen die ik niet ken. De kleine counselingkamer vult zich al gauw met die ‘heerlijke geur’, maar ze blijven het raar vinden dat ik pas ‘zo laat eet’ (het moment waarop ik eet is afhankelijk van het moment waarop zij klaar zijn met eten en zo ook is mijn trek afhankelijk van het moment waarop zij klaar zijn met eten).

Mijn project is in volle gang, elke week bezoek ik patiënten thuis. Het is altijd een heel gedoe voor mij om ergens af te spreken want ik ken al die kleine dorpjes en wijken niet. Er hangen bijna nergens bordjes en straatnamen kennen ze hier ook niet. Ik krijg vaak wel hulp maar die is helaas ook niet altijd even betrouwbaar. Zo was ik vorige keer weer op de terugweg omdat de buschauffeur vergat te zeggen waar ik er uit moest.
Als ik de bus terug neem weten ze inmiddels wel dat ik naar Brikama College ga, ik kan dus gerust mijn ogen even dichtdoen en slapen op de schouder van mijn buurman want ik word vanzelf wakker geschreeuwd.
Het verkeer blijft af en toe een ramp. Er wordt nog altijd gevochten om een plekje te krijgen in de bus Een meisje van een jaar of zestien probeerde mij aan mijn haren de bus uit te trekken. Ik was onaangenaam verrast. Waar ik wel aangenaam door verrast was, was de creativiteit van een van de Gambianen. Hij zag een openstaand raampje, gooide zijn tas er door, nam een aanloop en dook door het raam de bus is. Hij had zijn plekje bemachtigd en was de koning ter rijk.

Woensdag 19 november was Laura jarig (en Esther natuurlijk, in NL). Ik heb mij de dinsdag er voor een slag in de rondte geknipt voor het maken van slingers. ’s Ochtends vroeg opgestaan, de kamer versierd, de tafel gedekt, gezongen voor Laura en samen ontbeten met een soort oliebollen, stokbroodjes met pindakaas en hagelslag die Laura’s moeder voor ons had meegenomen.
’s Avonds zijn we uit eten geweest en als klap op de vuurpij zijn we uitgeweest. We wilden voor twaalf uur thuis zijn omdat het nog geen weekeind was en we de volgende dag dus moesten werken, maar het werd ietsjes later. Maar goed, Opa ’s principe ’s avonds een grote meid, ’s ochtends een grote meid’ gold andersom voor ons. Het was zonder twijfel een bijzondere start van Laura’s 22e levensjaar.
Het is mij tot op heden nog niet gelukt om een plek te vinden waar ik kan skypen. Anne moest het op haar verjaardag dan ook met een telefoontje en een foto van mij doen, geen live beelden maar toch een felicitatie!
Ik heb een tijdje geleden voor het eerst post ontvangen. Wat een leuke verrassing was dat, bedankt allemaal. Ik heb er om moeten vragen aan het schoolhoofd, heb het vermoeden dat het er al wel even lag want ze kwamen ineens met een hele stapel post voor ons allemaal.
Vandaag gaan we eten bij onze Nederlandse vrienden, Caspar gaat pannenkoeken voor ons bakken.

We hebben inmiddels al veel vrienden opgedaan en we worden al uitgenodigd om volgend jaar weer te komen, dat terwijl we nog niet eens weg zijn!
Volgens het personeel van Tanka Tanka ben ik de eerste stagiaire die zal terugkeren om daar voor vast te gaan werken. Dat ik daar zelf nog niet zo zeker van was maakte ze niks uit, het was immers wat zou gaan gebeuren.

Liefs uit the smiling coast,
Emma
(soms ook wel heel fijn dat mensen je bij je echte naam noemen, dan sta je weer heel even met beide benen in Nederland).