Mijn dagindeling

Hoi allemaal,
Omdat ik veel vragen krijg over hoe mijn dagen er uitzien, dit keer een stukje over mijn dag- en weekindeling!

Zoals ik al eerder gezegd heb ga ik twee per week naar Banjul, dan werk ik in de polikliniek. De rit van Brikama naar Banjul is elke dag al een ramp, laat staan op de maandag. Veel mensen slapen door de week vlakbij hun werk en gaan op vrijdag naar huis om het weekend met hun geliefde en kinderen te vieren. Op maandagochtend gaan zij dus allemaal weer richting het werk.

Op maandag en dinsdag moet ik dus eigenlijk rond zo’n zes uur uit bed om op tijd in Banjul te zijn. Nu word ik best wel Afrikaans en sta ik nu aan de andere kant van het principe ‘Wij hebben de klok, zij hebben de tijd’. Mijn collega’s hebben de tijd en ik heb besloten dat ik dat dan ook heb. Af en toe vertrek ik dus iets later, maar ik sta altijd voor zeven uur ’s ochtends aan de weg. Als ik in de groene bus zit, ook wel ‘expres’ genoemd (een ‘luxe’ afgekeurde schoolbus uit Europa) kan ik rechtstreeks naar Banjul. Onderweg stoppen we minstens dertig keer: bij elke halte (deze denkbeeldige haltes zijn er op elke meter langs de weg) stappen er mensen in en uit. Ook weer heel vergelijkbaar met de bus richting Deltion, alleen hangen er nu mensen uit de bus en staan ze op de ladder die achterop de bus bevestigd is.
Met deze groene bus doe ik er ruim een uur over in Banjul te komen. Helaas is de groene bus vaak vol en ben ik dan aangewezen op de ‘bushtaxi’. Op zich geen probleem, ik reis er bijna elke dag mee, het enige minpuntje is dat deze niet rechtstreeks naar Banjul gaat. Ik stop dan dus eerst in Westfield en daar is het altijd een groot slagveld waar het recht van de sterkste geldt. Mensen schoppen en slaan elkaar gewoon om maar in zo’n bushtaxi te komen. Op dat moment lijken ze dan trouwens ineens de klok te hebben in plaats van de tijd. Hoewel ik misschien best een kansje maak in deze stoeipartij, ben zelfs ik hier te bescheiden voor. Oude opa’s en oma’s maken geen schijn van kans, zo werd een oma overlopen toen zij de bus in wilde stappen. Ze lag gewoon op de grond te schreeuwen... En dat terwijl ze kwaad werden op mij toen ik aangaf dat ik in een verzorgingshuis werk, want tja je moeder of vader daarin ‘stoppen’ dat is respectloos. Al met al was ik maandag ruim twee en half uur onderweg.

Normaal gesproken kom ik om 8 uur aan in Banjul en begint de dag. We voeren intakegesprekken met nieuwe patiënten: we kijken wat het probleem is, wanneer het begonnen is, hoe ernstig de symptomen zijn en of diegene in het psychiatrisch ziekenhuis moet worden opgenomen. Daarnaast voer ik counselinggesprekken: ik kijk hoe het met de (ex)patiënten gaat, we praten over het dagelijkse leven, het (voormalige) drugsgebruik en het medicijngebruik. Hierin heb ik vaak een informerende en adviserende rol. Veel van de mensen die maandag op intakegesprek komen, zie ik woensdag terug in Tanka Tanka. Patiënten die ontslagen worden zie ik andersom ook terug in de polikliniek als ze voor controle komen, dat zijn vooral weer leuke ontmoetingen.
De polikliniek is open van 8.00 tot 14.30 uur. Een van ons houdt een cliëntenbestand bij waarin we naam, adres, alle voorgeschreven medicatie, de klachten etc. bijhouden. Voor mij was dit een regelrechte ramp: ik verstond de namen wel, maar hoe ik ze moest schrijven.. geen idee. Daarnaast was het handschrift van de dokter niet om over (naar huis) schrijven en moet het allemaal snel. Afgelopen maandag hebben wij van 9 uur ’s ochtends tot aan 13.00 uur ’s middag 94 patiënten op spreekuur gehad. En dat is nog niet eens de hele dag. Het is echt altijd vreselijk druk.
Omdat er een ebola preventie team is opgericht, is er slechts een ‘kantoor’ (keet) over voor de psychiatrie in de polikliniek. Deze kamer is ongeveer vier bij vier en daar werken wij met ongeveer 6 mensen. De patiënten komen ook vaak met familie, vaak lijkt het ook of ze alle baby’s van de hele familie mee hebben genomen. De stroom valt vaak uit, het is dus lekker warm.
Af en toe horen wij gegil en gekrijs buiten, zo ook maandag: een jongen werd heel erg agressief. Er waren zes politiemannen nodig om hem in bedwang te houden en ik mocht met de dokter mee om te kijken hoe hij een spuit in zijn bips kreeg en binnen 5 minuten buiten westen raakte.
Om half drie neem ik een bushtaxi terug naar Brikama. Deze staat altijd klaar, maar is helaas nooit vol. Ik zit dus meestal nog een half uur tot een uur in de bus te wachten totdat we eindelijk vertrekken. Dan ben ik ruim een uur onderweg. We nemen dan een andere route waarbij we lekker hobbelen over de zandwegen.

Meestal ben ik op maandag en dinsdag rond vier uur thuis. Soms moet ik dan nog naar de markt boodschappen doen, maar we proberen het zo te plannen dat we door de weeks zo weinig mogelijk moeten halen.
Als ik thuis kom ga ik verder met stage: namelijk werken aan mijn project. Daarnaast moeten we elke vier weken een reflectieverslag en vaak nog een voortgangsrapport of SWOT analyse of andere verslagen naar school sturen. Het schoolwerk vergt veel meer tijd dan verwacht en omdat we nergens WiFi hebben gaat het allemaal niet al te gemakkelijk.
Op maandag koken wij, de meiden. Soms begin ik vast omdat ik wat eerder thuis ben dan de rest, maar meestal koken er twee van ons.
Op woensdag kan ik uitslapen, dan sta ik op om zeven uur en rijd ik met Laura en haar collega’s mee. Zij droppen mij bij het bord Tanka Tanka, waarna ik nog een half uur moet lopen over zandpaden en door maïsvelden. Ik begin de dag altijd door de helft van de patiënten te begroeten. Ze komen altijd op mij afgestormd: een warm onthaal of ze vragen om een sigaret of een tapalapa.
Vervolgens groet ik het personeel en ga ik naar de keuken waar ik 100 tapalapa’s openscheur waarop mijn collega vervolgens meestal boter doet, een enkele keer boter gemixt met een beetje jam en een hele enkele keer met boter met ei. Als dit gedaan is verzamelen de patiënten zich in rijen voor het handenwassen, de medicatie en voor het krijgen van het ontbijt. Wij schenken ondertussen voor 100 man thee in en delen dit uit met een tapalapa erbij. Het verloopt niet altijd vlekkeloos: er worden met regelmaat mensen boos of agressief omdat het broodje te klein is of te weinig beleg heeft. De patiënten pakken ook altijd de grootste theemokken terwijl deze mokken gevuld worden met een maatkan waardoor er altijd even veel in zit. Gelukkig houdt iedereen elkaar goed in de gaten, iets dat echt wel nodig is om de veiligheid van anderen en van jezelf te garanderen. Af en toe doe ik de was. Schoon wordt het meestal niet meer, maar het om het idee. ’s Avonds zorgen wij weer voor het eten, meestal wat lekkers en makkelijks: breekt zo lekker de week.

De donderdag verschilt per week. Op donderdag doe ik sinds kort huisbezoeken. De patiënten die de week ervoor ontslagen zijn bezoek ik met een van mijn collega’s thuis. Het is altijd weer afwachten waar we dit keer heen gaan. De eerste dag waren alle huisbezoeken in Brikama. We gingen te voet waardoor ik die dag ongeveer 10 kilometer heb gelopen in de brandende zon. Ondanks mijn pet en voldoende water had ik ’s avonds behoorlijk hoofdpijn, het is hier echt nog heel warm.
Afgelopen donderdag nam ik de bus naar Serrekunda en zijn we vanaf daar allerlei families gaan bezoeken. Deze woonden ver uit elkaar, gelukkig te ver om te lopen dus we gingen met de bushtaxi. Ik stond weer versteld waar ik nu weer terecht gekomen was: kippen, kuikentjes en een ezel stonden naast mij in de woonkamer van de patiënt. De patiënt was ‘verstoten’ door zijn familie en mocht niet meer bij hen wonen. Hij woonde nu in een schuurtje achterin de tuin van de compound waar hij eerst ook woonde. Het schuurtje hadden ze afgeschermd met een soort schutting. Er was geen wc, geen water en geen stroom. Hij zat daar al een hele week. Hij mocht bij zijn moeder aan de deur eten komen halen, maar zijn moeder mocht hem niet binnen laten van de rest van de familie. Deze familie gaan wij weer bezoeken, hier is namelijk nog veel werk aan de winkel (familie). Als ik thuis kom maak ik rapportages over deze familiebezoeken. Deze rapportages worden toegevoegd aan de dossiers van de patiënten.
’s avonds is het voor ons gevoel weekeind, althans van stage dan.

De volgende dag, vrijdag, hebben wij om 10.00 uur intervisie en daarna werken wij aan ons gezamenlijke project ‘The backway to Europe’. We zijn momenteel druk met het maken van een plan van aanpak hiervoor. Daarnaast hebben wij enquêtes gehouden onder opgeleide en niet-opgeleide mensen waarin wij vragen stellen over het leven in Gambia en hun idee over het leven in Europa. Een van de vragen die wij in de enquête stelden was uit welke familie ze komen. Zo antwoordde iemand dat ze erg arm zijn en dat zelfs onderdak een probleem is. Velen hebben een mooi beeld van Europa. Zo gaven meerderen aan dat het salaris in Europa heel hoog is en het leven makkelijk en goedkoop.
Aan het eind van de vrijdag hebben wij vrije tijd. Meestal doen we dat boodschappen voor het avondeten en halen we een flinke voorraad water. Verder zien we dan wel wat we gaan doen. Deze vrijdag was er een toneelcompetitie tussen drie scholen georganiseerd op de college. Het thema was cultuur. Het leek ons wel leuk om hier eens te kijken. Het beloofde, volgens de docenten en leraren, een groot spektakel te worden. Het was best leuk om te zien, maar wat slecht te verstaan. Plotseling kwamen ze met een kip op het podium. Ik dacht nog ‘Arm beestje, weet niet wat het overkomt’. Even later wist ik ook niet wat mij overkwam: ze sneden zo de kop eraf en de kip bewoog nog een tijdje door. Ook in het volgende toneelstuk werd er een kip geslacht. Toneel is hier dus niet echt voor mij weggelegd.

Zaterdag en zondag zijn onze vrije dagen. Meestal gaan we een dag naar zee om te relaxen en gaan we een dag op bezoek bij vrienden of doen we uitstapjes om Gambia te ontdekken.
Onze week is altijd heel druk. Ik kan op stage niet aan mijn project werken. Ik loop dus vier dagen stage en in mijn vrije tijd werk ik aan mijn project. Daarnaast hebben we dus het gezamenlijke project. Mijn dagen worden aardig gevuld. We zijn veel drukker dan verwacht maar het is wel een uitdaging: ik verdoe mijn tijd hier niet.

Bedankt voor de leuke berichtjes!

Een groet vanuit het nog altijd warme Gambia,
Fatoumata.