Van met de voeten in het mulle zand...
Blijf op de hoogte en volg Emma
26 Januari 2015 | Gambia, Brikama
Van met de voeten in het mulle zand tot met de voeten in de sneeuw..
Hoi allemaal,
Hier ben ik weer.. Inmiddels al ruim een week thuis, alweer gewerkt in Myosotis en begonnen met afstuderen.. Maar ik sluit dit avontuur natuurlijk niet af zonder nog een laatste blog te schrijven.
Vrijdag 16-01-2014 was het dan zo ver.. Een dag waar we dan weer naar uitzagen, dan weer een beetje tegenop zagen.. Want ja, we hebben veel vrienden gemaakt en afscheid is nooit echt leuk.
Nadat we een beetje uitgeslapen hadden, gingen we voor de laatste keer ontbijten: tapalapa met boter. Ik mis het nog niet moet ik zeggen, maar goed, ik heb er dan ook genoeg van gehad. Daarna begonnen wij met opruimen en inpakken. Dit ging vrij vlot: we gaven zoveel weg dat de koffers vrijwel leeg waren. Toch was mijn koffer 22,1 KG, bijna evenveel als de heenreis. Ik begrijp het nog steeds niet, zo zwaar waren de souvenirtjes nou ook weer niet en de helft had ik al aan Arend mee terug gegeven..
Gambia zou Gambia niet zijn als er niet van alles fout ging. Om twee uur wilden wij graag naar het vliegveld, maar toen was het tijd om te bidden. Het zou daarom een kwartier later worden. Om kwart over twee was er echter niemand te bekennen. Onze begeleider had zijn telefoon weer uit en niemand wist waar hij was. Lasse was op Bart aan het wachten, Bart was nog niet thuis en had als enige een huissleutel. Uiteindelijk waren we nog maar net op tijd om in te checken, wat helaas voor een vluchtig en rommelig afscheid heeft gezorgd.
Ons vliegtuig had vertraging, de heenweg was er namelijk veel tegenwind waardoor het vliegtuig moest stoppen om een keer extra te tanken. We zaten verspreid door het vliegtuig, maar zodra er geen turbulentie was kwam Bart, in zijn Afrikaanse outfit, wel weer langs om even te kletsen. Na een goede vlucht kwamen we om 00.00 u op schiphol. Het duurde hier nog lang voordat onze koffers kwamen. Dit zorgde voor wat zenuwen want aan de andere kant van de glazen wand stonden vrienden en familie al enthousiast te zwaaien.
Toen we eindelijk de koffers hadden en door de gate naar buiten kwamen werden er tranen van blijdschap gelaten. Er stond een heel welkomscomité voor ons. Voor mij stonden mijn ouders, zussen, zwagers, natuurlijk Arend (die moest mij komen ophalen, want hoe vaak komt het nou voor dat hij mij ophaalt/opwacht in plaats van andersom?!) en mijn vriendinnen. Ze hadden mooie spandoeken gemaakt, ik kreeg een mooie bos bloemen en zelfs bruine bolletjes met pindakaas of kaas, wat een verrassing!
Thuis was er natuurlijk het weerzien met de katten. Lin had mij al gewaarschuwd: ‘Ze zijn ineens eng om te zien hoor!’. En ze had gelijk: na al die magere scharminkels die ik de Gambiaanse kattenbrokjes genaamd ‘brekkies’ voerde, leken onze katten wel reuzen. Ik was niet de enige die het vreemd vond, Hummy en Lily keken en snuffelden maar wat, maar moesten weinig van mij weten. Inmiddels ben ik gelukkig weer het mikpunt van kopjes, likjes en is mijn schoot een heus slaapparadijs.
De volgende dag kwamen er vrienden en familie langs, wat leuk om iedereen weer te zien. Ik voelde me toch wel echt een rijke stinkerds, met zoveel fijne mensen om mij heen!
Daarnaast heb ik heerlijk genoten van een fijne, warme douche en van het drinken van water uit de kraan. Ook schone kleren waren weer aangenaam, want dat zand kreeg ik inmiddels nergens meer uit. En ja, een bord zuurkool, boerenkool en hutspot gingen er ook goed in.
Je waardeert de luxe weer extra na zo’n ervaring, maar het is ook vreemd hoe snel die luxe weer went. Het voelt soms net alsof ik helemaal niet weg ben geweest. Voor het eerst fietsen was helemaal niet raar en als ik in de stad loop en mensen enthousiast op mij af zie rennen moet ik soms even denken… Wat was er ook alweer?
Ik ben weer een prachtige ervaring rijker. Ik had het echt niet willen missen. Ik heb er veel van geleerd, geduld, rustig zijn want het komt allemaal wel goed. Vanochtend nam ik dan ook de laatste trein die ik kon nemen en liep op mijn dooie gemak naar school. En raad eens? Ik was nog op tijd ook. Ik heb met veel bewondering gezien hoe gastvrij de mensen zijn, zelfs de mensen die helemaal niets hebben. We waren altijd overal welkom. Toen ik laatst in Kampen fietste en netjes ‘Goedemorgen ‘ zei maar helaas niets terug kreeg moest ik gelijk aan de Gambianen denken. Daar kunnen wij heus nog wel wat van leren (al raad ik het niet aan om een meisje te proberen te versieren terwijl zij hand in hand met haar vriend loopt).
De bouw van de keuken is nog volop bezig, maar ik verwacht dat het zeer binnenkort klaar is.
Ik ben nog volop bezig met het afronding van mijn verslagen.. Dit moet ik volgende week inleveren en daarop zal ik ook een eindgesprek hebben. Ik ben benieuwd.
Ik wil iedereen nogmaals bedanken voor alle lieve berichtjes, kaartjes, brieven, cadeautjes en donaties. Wat deed mij dat goed!
Veel liefs,
Emma
Hoi allemaal,
Hier ben ik weer.. Inmiddels al ruim een week thuis, alweer gewerkt in Myosotis en begonnen met afstuderen.. Maar ik sluit dit avontuur natuurlijk niet af zonder nog een laatste blog te schrijven.
Vrijdag 16-01-2014 was het dan zo ver.. Een dag waar we dan weer naar uitzagen, dan weer een beetje tegenop zagen.. Want ja, we hebben veel vrienden gemaakt en afscheid is nooit echt leuk.
Nadat we een beetje uitgeslapen hadden, gingen we voor de laatste keer ontbijten: tapalapa met boter. Ik mis het nog niet moet ik zeggen, maar goed, ik heb er dan ook genoeg van gehad. Daarna begonnen wij met opruimen en inpakken. Dit ging vrij vlot: we gaven zoveel weg dat de koffers vrijwel leeg waren. Toch was mijn koffer 22,1 KG, bijna evenveel als de heenreis. Ik begrijp het nog steeds niet, zo zwaar waren de souvenirtjes nou ook weer niet en de helft had ik al aan Arend mee terug gegeven..
Gambia zou Gambia niet zijn als er niet van alles fout ging. Om twee uur wilden wij graag naar het vliegveld, maar toen was het tijd om te bidden. Het zou daarom een kwartier later worden. Om kwart over twee was er echter niemand te bekennen. Onze begeleider had zijn telefoon weer uit en niemand wist waar hij was. Lasse was op Bart aan het wachten, Bart was nog niet thuis en had als enige een huissleutel. Uiteindelijk waren we nog maar net op tijd om in te checken, wat helaas voor een vluchtig en rommelig afscheid heeft gezorgd.
Ons vliegtuig had vertraging, de heenweg was er namelijk veel tegenwind waardoor het vliegtuig moest stoppen om een keer extra te tanken. We zaten verspreid door het vliegtuig, maar zodra er geen turbulentie was kwam Bart, in zijn Afrikaanse outfit, wel weer langs om even te kletsen. Na een goede vlucht kwamen we om 00.00 u op schiphol. Het duurde hier nog lang voordat onze koffers kwamen. Dit zorgde voor wat zenuwen want aan de andere kant van de glazen wand stonden vrienden en familie al enthousiast te zwaaien.
Toen we eindelijk de koffers hadden en door de gate naar buiten kwamen werden er tranen van blijdschap gelaten. Er stond een heel welkomscomité voor ons. Voor mij stonden mijn ouders, zussen, zwagers, natuurlijk Arend (die moest mij komen ophalen, want hoe vaak komt het nou voor dat hij mij ophaalt/opwacht in plaats van andersom?!) en mijn vriendinnen. Ze hadden mooie spandoeken gemaakt, ik kreeg een mooie bos bloemen en zelfs bruine bolletjes met pindakaas of kaas, wat een verrassing!
Thuis was er natuurlijk het weerzien met de katten. Lin had mij al gewaarschuwd: ‘Ze zijn ineens eng om te zien hoor!’. En ze had gelijk: na al die magere scharminkels die ik de Gambiaanse kattenbrokjes genaamd ‘brekkies’ voerde, leken onze katten wel reuzen. Ik was niet de enige die het vreemd vond, Hummy en Lily keken en snuffelden maar wat, maar moesten weinig van mij weten. Inmiddels ben ik gelukkig weer het mikpunt van kopjes, likjes en is mijn schoot een heus slaapparadijs.
De volgende dag kwamen er vrienden en familie langs, wat leuk om iedereen weer te zien. Ik voelde me toch wel echt een rijke stinkerds, met zoveel fijne mensen om mij heen!
Daarnaast heb ik heerlijk genoten van een fijne, warme douche en van het drinken van water uit de kraan. Ook schone kleren waren weer aangenaam, want dat zand kreeg ik inmiddels nergens meer uit. En ja, een bord zuurkool, boerenkool en hutspot gingen er ook goed in.
Je waardeert de luxe weer extra na zo’n ervaring, maar het is ook vreemd hoe snel die luxe weer went. Het voelt soms net alsof ik helemaal niet weg ben geweest. Voor het eerst fietsen was helemaal niet raar en als ik in de stad loop en mensen enthousiast op mij af zie rennen moet ik soms even denken… Wat was er ook alweer?
Ik ben weer een prachtige ervaring rijker. Ik had het echt niet willen missen. Ik heb er veel van geleerd, geduld, rustig zijn want het komt allemaal wel goed. Vanochtend nam ik dan ook de laatste trein die ik kon nemen en liep op mijn dooie gemak naar school. En raad eens? Ik was nog op tijd ook. Ik heb met veel bewondering gezien hoe gastvrij de mensen zijn, zelfs de mensen die helemaal niets hebben. We waren altijd overal welkom. Toen ik laatst in Kampen fietste en netjes ‘Goedemorgen ‘ zei maar helaas niets terug kreeg moest ik gelijk aan de Gambianen denken. Daar kunnen wij heus nog wel wat van leren (al raad ik het niet aan om een meisje te proberen te versieren terwijl zij hand in hand met haar vriend loopt).
De bouw van de keuken is nog volop bezig, maar ik verwacht dat het zeer binnenkort klaar is.
Ik ben nog volop bezig met het afronding van mijn verslagen.. Dit moet ik volgende week inleveren en daarop zal ik ook een eindgesprek hebben. Ik ben benieuwd.
Ik wil iedereen nogmaals bedanken voor alle lieve berichtjes, kaartjes, brieven, cadeautjes en donaties. Wat deed mij dat goed!
Veel liefs,
Emma
-
27 Januari 2015 - 11:06
Mamalien:
Hoi Emma, ja dat laatste uurtje dat duurde verrekte lang!!! Maar daar was je dan eindelijk. Mooi om te zien hoe jullie in Gambiaanse kleding door de gate kwamen! Blij blij blij!!! Jij ook bedankt voor je mooie verslagen. Zag er altijd naar uit en heb ze met veel plezier gelezen! Nu afstuderen! Heeeeel veeeel succes ermee!!! Moet lukken :)!!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
