Een paar ervaringen...
Door: Emma
Blijf op de hoogte en volg Emma
30 Oktober 2014 | Gambia, Brikama
Suuto Ye Diya,
We maken hier zoveel mee, leuke maar ook minder leuke dingen.
Zo hebben we laatst gehoord dat er negen vrouwen zijn overleden na de explosie die in de gasfabriek plaatsvond. Het ziekenhuis in Banjul schijnt niet al te best te zijn, de verwondingen waren te ernstig en het ziekenhuis had te weinig plek dus de patiënten moesten naar Dakar, Senegal vervoerd worden. Helaas hebben zij dit nooit gehaald.
Daarnaast is er natuurlijk de nodige angst en zorg rondom Ebola. Hier is gelukkig geen Ebola en Senegal is laatst ook ebola-vrij verklaard, maar dat de mensen er lang niet gerust onder zijn merk je overal en is natuurlijk heel logisch. Er zijn overal ebola-preventie teams opgericht, er hangen posters met de symptomen van Ebola en op de radio klinken ‘Gambia ebola free’ liedjes. In deze liedjes geven ze tips om Ebola zoveel mogelijk te vermijden, zo zingen ze bijvoorbeeld ‘geef je vriend geen hand’ etc. Ze besteden er in ieder geval veel aandacht aan. Dat is belangrijk.
Maar er gebeuren gelukkig vooral leuke dingen. Laatst stond ik voor een kraampje te wachten toen ik een jongen ontmoette en hem vroeg of het drinken ‘Punch’ genaamd hetzelfde smaakt als ‘Sprite’. Hij gaf aan dat dit inderdaad op elkaar lijkt en dat ik het moest proberen. Ik had geen geld bij me, dus besloot ik het een andere keer te kopen. Ik was nog geen half uur thuis of de jongen stond aan de deur met jawel, een flesje Punch! Dat was een leuke verrassing.
Een andere leuke ervaring was de voetbalwedstrijd tussen twee basisscholen die wij georganiseerd hebben. De basisscholen kwamen beiden uit Brikama en het was een heuse strijd, sportief dat gelukkig wel. Ik heb van Henk/Nick een aantal Salsa voetbalshirts gekregen (nog van het WK, gedoneerd door de loods) en deze dienden als hoofdprijs. De spannende wedstrijd eindigde in 1-0 en het winnende team was ontzettend blij met de shirtjes. Ze sprongen en dansten wat natuurlijk voor een hoop lawaai zorgde. Het was heel leuk om te zien, ze zijn er zo blij mee want ze hebben werkelijk waar niets.
Deze week ben ik weer naar Banjul geweest, dit keer werd ik gelukkig niet verhinderd door een ‘Banjulbelly’. Wat een hectische dagen, het is echt ontzettend druk in de polikliniek. De patiënten blijven maar komen. Ik ken al veel patiënten: patiënten die worden ontslagen bij Tanka Tanka komen een a twee keer per maand medicijnen halen en op voortgangsgesprek. Dit is erg leuk, ze herkennen mij en ik zie hoe ze zijn opgeknapt.
Helaas maak ik ook het tegenovergestelde met regelmaat mee: er werden twee jongens binnen gebracht. Ze waren beiden geboeid. Een van de jongens herkende ik direct: hij was nog maar net ontslagen uit Tanka Tanka. Eenmaal thuis is alles weer mis gegaan, hij viel snel terug in zijn oude gewoontes, werd agressief en bedreigde zijn vader ernstig. Deze jongen is met dezelfde gang weer opgenomen omdat zijn vader zijn leven niet zeker was zolang de jongen vrij rondliep. Best lastig om te zien dat patiënten zo snel weer terugvallen in hun oude gedrag. De oorzaak hiervan is vaak dat ze geen steun vanuit de familie krijgen.
Ik werd gelijk weer voor de leeuwen gegooid en mocht mij bezig houden met de patiënten en de medicatie die zij krijgen. Ik moest een register bijhouden waarin ik per patiënt op moest schrijven wanneer, hoeveel en wat ze aan medicijnen zouden moeten innemen. Ik gaf direct aan dat ik geen medische achtergrond heb en dat ik maatschappelijk werk studeer. Nou, dat maakte allemaal niks uit, ze zouden het me wel even leren. Naast allerlei medicijnen moest ik ook de diagnoses opschrijven en dat valt ook allemaal nog niet mee omdat ze met verschillende codes werken en ik die codes nog niet allemaal ken. Ik heb op school gewerkt met de DSM, maar hier werken ze met de ICD-10, de Engelse versie. Ik moet mijn hoofd er dus goed bijhouden, ik vind het wel heel leuk om te doen, dus een uitdaging!
De weg van Brikama naar Banjul, maar ook van Banjul naar Brikama is altijd weer ellende. Het is zo vreselijk druk dat je soms wel drie kwartier moet wachten op een bus. Zo snel als het de heenweg ging (ik mocht mee met iemand die toevallig met de auto naar Banjul ging), zo langzaam ging het de terugweg. Ze hadden namelijk een rijbaan van de weg van Banjul naar Brikama afgesloten omdat meneer de President weer eens ergens heen moest. We stonden de hele tijd in de file en de rit duurde in plaats van 50 minuten maar liefst twee uur. Toen we Brikama eindelijk naderden, werden alle auto’s, ezelkarren en andere attributen van de weg gestuurd want meneer de president zou er nu aankomen. Na 20 min. was hij er nog niet en mochten we toch weer verder rijden. We reden nog geen minuut en verrek, we werden weer van de weggehaald. Nu kwam hij echt: een politiewagen met sirenes voorop, vervolgens drie politieagenten op motors met sirenes, daarna twee legervoertuigen met mortieren en enorme geweren. Daarna kwamen er twee luxe auto’s, ik zei al ‘nou, nou wat minder kan ook wel’. Iedereen moest lachen want daar kwam de president pas aan: in een soort van Hummer, in limousinevorm. En vervolgens kwam het hele rijtje dat ik net heb opgenoemd er in omgekeerde volgorde weer achteraan. Ik vroeg wat er aan de hand was dat de president zo’n haast had. Maar volgens de mensen in mijn taxi was er niks bijzonders, hij ging gewoon even op bezoek in zijn geboorteplaats . Ik kon er niks aan doen maar mijn gedachten gingen even uit naar Rutte op zijn fiets met zijn broodtrommel onder de snelbinders.
Een van mijn collega’s vroeg laatst wat nou een van de grootste verschillen is tussen Gambia en Nederland terwijl hij zijn afval uit het raam van de taxi gooide. Ik wilde net antwoord geven toen het alarm van mijn telefoon afging. Het was midden op de dag dus ik vond het vreemd dat ik een alarm had staan en pakte mijn mobiel om te kijken. Grote groene letters sprongen in het scherm: Let op, vergeet niet uw restafval aan de weg te zetten! Het gezicht van mijn collega was goud waard: je vuilnis in een bak in je tuin bewaren en vervolgens aan de weg zetten omdat het door medewerkers van de gemeente wordt opgehaald? Een betere planning had er niet kunnen zijn, een groter verschil op dat moment ook niet.
Een andere collega neemt zowel de bijbel als de koran mee naar stage. Hij las eerst uit de bijbel voor en liet mij dan zien wat ik volgens hem allemaal niet goed doe (wijn drinken mag niet, ik moet mijn lichaam bijna helemaal bedekken, etc). Vervolgens trok hij de conclusie dat ik beter moslim kan worden en pakte hij de Koran er bij. Inmiddels gaat er geen dag voorbij zonder dat er mij een stuk wordt voorgelezen uit de Koran. Hoewel ik het best interessant vind ben ik reuze blij als iemand weer eens ‘Fatoumata’ door de gang krijst (ja, praten doen ze hier niet zo vaak, het moet allemaal hard) en ze ergens hulp bij nodig hebben. Ik begreep maar niet waarom mijn collega zo graag wil dat ik mij tot het moslimgeloof bekeer. Ik kreeg er ook nooit een duidelijk antwoord op als ik er naar vroeg. Tot vandaag, toen kwam eindelijk de aap uit de mouw en wist ik hoe de vork in de steel stak: als ik moslim zou zijn, kon hij met mij trouwen.
Ik heb inmiddels al een mooi bedrag opgehaald voor Tanka Tanka. Ik ben nu met een van de oprichters van de Stichting aan het overleggen waar ik dit bedrag precies aan ga besteden. Ik heb al een aantal goede ideeën, maar zodra alles echt rond is horen jullie het van mij!
Volgende week zijn we een dag vrij. Dan is er een feestdag, we vieren het nieuwe jaar van de moslims. Het is nog de vraag wanneer dat precies is want dat ligt dan weer aan de stand van de maan. We moeten dus zaterdag of zondag goed naar de radio luisteren, het is ook weer zo wat als je voor niets onderweg bent naar Banjul..
Bedankt weer voor jullie leuke berichtjes en veel liefs uit Gambia,
Fatoumata.
We maken hier zoveel mee, leuke maar ook minder leuke dingen.
Zo hebben we laatst gehoord dat er negen vrouwen zijn overleden na de explosie die in de gasfabriek plaatsvond. Het ziekenhuis in Banjul schijnt niet al te best te zijn, de verwondingen waren te ernstig en het ziekenhuis had te weinig plek dus de patiënten moesten naar Dakar, Senegal vervoerd worden. Helaas hebben zij dit nooit gehaald.
Daarnaast is er natuurlijk de nodige angst en zorg rondom Ebola. Hier is gelukkig geen Ebola en Senegal is laatst ook ebola-vrij verklaard, maar dat de mensen er lang niet gerust onder zijn merk je overal en is natuurlijk heel logisch. Er zijn overal ebola-preventie teams opgericht, er hangen posters met de symptomen van Ebola en op de radio klinken ‘Gambia ebola free’ liedjes. In deze liedjes geven ze tips om Ebola zoveel mogelijk te vermijden, zo zingen ze bijvoorbeeld ‘geef je vriend geen hand’ etc. Ze besteden er in ieder geval veel aandacht aan. Dat is belangrijk.
Maar er gebeuren gelukkig vooral leuke dingen. Laatst stond ik voor een kraampje te wachten toen ik een jongen ontmoette en hem vroeg of het drinken ‘Punch’ genaamd hetzelfde smaakt als ‘Sprite’. Hij gaf aan dat dit inderdaad op elkaar lijkt en dat ik het moest proberen. Ik had geen geld bij me, dus besloot ik het een andere keer te kopen. Ik was nog geen half uur thuis of de jongen stond aan de deur met jawel, een flesje Punch! Dat was een leuke verrassing.
Een andere leuke ervaring was de voetbalwedstrijd tussen twee basisscholen die wij georganiseerd hebben. De basisscholen kwamen beiden uit Brikama en het was een heuse strijd, sportief dat gelukkig wel. Ik heb van Henk/Nick een aantal Salsa voetbalshirts gekregen (nog van het WK, gedoneerd door de loods) en deze dienden als hoofdprijs. De spannende wedstrijd eindigde in 1-0 en het winnende team was ontzettend blij met de shirtjes. Ze sprongen en dansten wat natuurlijk voor een hoop lawaai zorgde. Het was heel leuk om te zien, ze zijn er zo blij mee want ze hebben werkelijk waar niets.
Deze week ben ik weer naar Banjul geweest, dit keer werd ik gelukkig niet verhinderd door een ‘Banjulbelly’. Wat een hectische dagen, het is echt ontzettend druk in de polikliniek. De patiënten blijven maar komen. Ik ken al veel patiënten: patiënten die worden ontslagen bij Tanka Tanka komen een a twee keer per maand medicijnen halen en op voortgangsgesprek. Dit is erg leuk, ze herkennen mij en ik zie hoe ze zijn opgeknapt.
Helaas maak ik ook het tegenovergestelde met regelmaat mee: er werden twee jongens binnen gebracht. Ze waren beiden geboeid. Een van de jongens herkende ik direct: hij was nog maar net ontslagen uit Tanka Tanka. Eenmaal thuis is alles weer mis gegaan, hij viel snel terug in zijn oude gewoontes, werd agressief en bedreigde zijn vader ernstig. Deze jongen is met dezelfde gang weer opgenomen omdat zijn vader zijn leven niet zeker was zolang de jongen vrij rondliep. Best lastig om te zien dat patiënten zo snel weer terugvallen in hun oude gedrag. De oorzaak hiervan is vaak dat ze geen steun vanuit de familie krijgen.
Ik werd gelijk weer voor de leeuwen gegooid en mocht mij bezig houden met de patiënten en de medicatie die zij krijgen. Ik moest een register bijhouden waarin ik per patiënt op moest schrijven wanneer, hoeveel en wat ze aan medicijnen zouden moeten innemen. Ik gaf direct aan dat ik geen medische achtergrond heb en dat ik maatschappelijk werk studeer. Nou, dat maakte allemaal niks uit, ze zouden het me wel even leren. Naast allerlei medicijnen moest ik ook de diagnoses opschrijven en dat valt ook allemaal nog niet mee omdat ze met verschillende codes werken en ik die codes nog niet allemaal ken. Ik heb op school gewerkt met de DSM, maar hier werken ze met de ICD-10, de Engelse versie. Ik moet mijn hoofd er dus goed bijhouden, ik vind het wel heel leuk om te doen, dus een uitdaging!
De weg van Brikama naar Banjul, maar ook van Banjul naar Brikama is altijd weer ellende. Het is zo vreselijk druk dat je soms wel drie kwartier moet wachten op een bus. Zo snel als het de heenweg ging (ik mocht mee met iemand die toevallig met de auto naar Banjul ging), zo langzaam ging het de terugweg. Ze hadden namelijk een rijbaan van de weg van Banjul naar Brikama afgesloten omdat meneer de President weer eens ergens heen moest. We stonden de hele tijd in de file en de rit duurde in plaats van 50 minuten maar liefst twee uur. Toen we Brikama eindelijk naderden, werden alle auto’s, ezelkarren en andere attributen van de weg gestuurd want meneer de president zou er nu aankomen. Na 20 min. was hij er nog niet en mochten we toch weer verder rijden. We reden nog geen minuut en verrek, we werden weer van de weggehaald. Nu kwam hij echt: een politiewagen met sirenes voorop, vervolgens drie politieagenten op motors met sirenes, daarna twee legervoertuigen met mortieren en enorme geweren. Daarna kwamen er twee luxe auto’s, ik zei al ‘nou, nou wat minder kan ook wel’. Iedereen moest lachen want daar kwam de president pas aan: in een soort van Hummer, in limousinevorm. En vervolgens kwam het hele rijtje dat ik net heb opgenoemd er in omgekeerde volgorde weer achteraan. Ik vroeg wat er aan de hand was dat de president zo’n haast had. Maar volgens de mensen in mijn taxi was er niks bijzonders, hij ging gewoon even op bezoek in zijn geboorteplaats . Ik kon er niks aan doen maar mijn gedachten gingen even uit naar Rutte op zijn fiets met zijn broodtrommel onder de snelbinders.
Een van mijn collega’s vroeg laatst wat nou een van de grootste verschillen is tussen Gambia en Nederland terwijl hij zijn afval uit het raam van de taxi gooide. Ik wilde net antwoord geven toen het alarm van mijn telefoon afging. Het was midden op de dag dus ik vond het vreemd dat ik een alarm had staan en pakte mijn mobiel om te kijken. Grote groene letters sprongen in het scherm: Let op, vergeet niet uw restafval aan de weg te zetten! Het gezicht van mijn collega was goud waard: je vuilnis in een bak in je tuin bewaren en vervolgens aan de weg zetten omdat het door medewerkers van de gemeente wordt opgehaald? Een betere planning had er niet kunnen zijn, een groter verschil op dat moment ook niet.
Een andere collega neemt zowel de bijbel als de koran mee naar stage. Hij las eerst uit de bijbel voor en liet mij dan zien wat ik volgens hem allemaal niet goed doe (wijn drinken mag niet, ik moet mijn lichaam bijna helemaal bedekken, etc). Vervolgens trok hij de conclusie dat ik beter moslim kan worden en pakte hij de Koran er bij. Inmiddels gaat er geen dag voorbij zonder dat er mij een stuk wordt voorgelezen uit de Koran. Hoewel ik het best interessant vind ben ik reuze blij als iemand weer eens ‘Fatoumata’ door de gang krijst (ja, praten doen ze hier niet zo vaak, het moet allemaal hard) en ze ergens hulp bij nodig hebben. Ik begreep maar niet waarom mijn collega zo graag wil dat ik mij tot het moslimgeloof bekeer. Ik kreeg er ook nooit een duidelijk antwoord op als ik er naar vroeg. Tot vandaag, toen kwam eindelijk de aap uit de mouw en wist ik hoe de vork in de steel stak: als ik moslim zou zijn, kon hij met mij trouwen.
Ik heb inmiddels al een mooi bedrag opgehaald voor Tanka Tanka. Ik ben nu met een van de oprichters van de Stichting aan het overleggen waar ik dit bedrag precies aan ga besteden. Ik heb al een aantal goede ideeën, maar zodra alles echt rond is horen jullie het van mij!
Volgende week zijn we een dag vrij. Dan is er een feestdag, we vieren het nieuwe jaar van de moslims. Het is nog de vraag wanneer dat precies is want dat ligt dan weer aan de stand van de maan. We moeten dus zaterdag of zondag goed naar de radio luisteren, het is ook weer zo wat als je voor niets onderweg bent naar Banjul..
Bedankt weer voor jullie leuke berichtjes en veel liefs uit Gambia,
Fatoumata.
-
30 Oktober 2014 - 21:42
Djeckomin:
Even een berichtje dat ik nu op dit moment aan je denk en voor me zie hoe deze dagen eruit zagen daar in Gambia. Ik ben zo trots op jou! Dikke kus van djeckomin!!! -
30 Oktober 2014 - 21:56
Djennick:
Emm jij kan geen moslima worden, dan is het nooit meer rode wijntjes!!!! Heel leuk al je berichten, zo bijzonder en wat leer je veel!! Geniet ervan en pas goed op jezelf
Kusssss -
31 Oktober 2014 - 06:15
Hanneke:
Hey Emma! Wat maak jij toch veel bijzondere dingen mee. Goed dat we op deze manier een kijkje krijgen in een wereld die wij niet kennen. Ik wens je weer veel succes!! -
31 Oktober 2014 - 09:01
Chloë:
Wauw ! die rutte.. haha
Echt hele bijzondere verhalen emma! pas goed op jezelf!! Ik zie nu alweer uit naar je volgende verslag.
kus -
31 Oktober 2014 - 20:20
Henk:
Hoi Emma,
Wat doe jij veel bijbelkennis op nu. Straks wordt jij thuis nog pastoraal medewerkster.Nieuwe roeping?
Weer genoten van je verslag en wederom het allerbeste toegewenst
Groet Henk -
31 Oktober 2014 - 21:27
Pa:
Hoi Emma,
Idd een heel verschil: een hele snelweg afzetten voor de president en zijn gevolg en de andere weggebruikers aan de kant jagen of onze minister-president op zijn fiets en onze koning die gewoon met oom Albert over Euphonia praat...waarin een klein land groot kan zijn. -
01 November 2014 - 16:34
Mamalien:
Hoi Emma/ Fatoumata , weer met enorm veel plezier boor de zoveelste keer je bericht gelezen! Trots op jou! Xxx -
02 November 2014 - 20:30
Lana:
Lieve Em! Even een berichtje van mij. Ik lees altijd je verslagen met veel plezier en wat maak je toch veel mee zeg!! Je bent echt een topper!! Dikke kus -
03 November 2014 - 16:11
Geke:
Hoi Emma,
Wat een leuk verhaal was dat weer. Jij maakt wat mee , ook met al die mannen die met jou willen trouwen. Prachtig!!!!
En een stukje bijbelkennis is nooit verkeerd. Wie weet!!!!!!
Dikke kus!!
groet Geke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
