Gedaan met de rust!

Gedaan met de rust

Hoi lieve mensen,

Weer een bericht vanuit The Gambia! Het is gedaan met de rust: de scholen zijn maandag 13-10-2014 begonnen en de campus ziet zwart (met wit door het school uniform) van de mensen.

Afgelopen vrijdag was het ook hier ‘Independence day’! Deze dag was wel een public holiday, maar onze Gambiaanse mentor vond het allemaal wel best en wilde doorpakken (zo zie je ze weinig) dus hadden we om 12.00 uur, uitslapen is natuurlijk wel belangrijk hè, intervisie. Hier hebben we voornamelijk praktische zaken besproken.
Na intervisie hebben we lekker in ons huisje gerommeld om ons vervolgens klaar te maken voor een avondje stappen. Met een excuus hebben we Ndjambeh, onze Gambiaanse vriendin, naar Lasse en Bart gestuurd. We moesten op pad voor een cadeautje voor haar, ze was namelijk jarig! We hadden een leuke tas gevuld met allemaal lekkere spullen voor je haar, lichaam etc. Misschien wat voor ons doen wat afgezaagd, maar hier kunnen ze dat soort luxe niet betalen.
’s Avonds hadden we afgesproken bij Eddies, een Nederlands eetcafé. Ndjambeh wist van niets dus het was een hele verrassing, erg leuk! Laura was helaas niet fit, dus we zijn wat eerder naar huis gegaan. Helaas hadden we geen water thuis dus was het emmers water halen, dag 1 zonder water.

De volgende dag zijn we naar het Aboku Nature Reserve geweest. Hier hebben we een pad van drie kilometer door de natuur gelopen en zagen we allerlei apen, vogels, krokodillen en in het weeshuis zaten hyena’s. Dat was ook bijzonder om te zien. Bijzondere vogels zijn hier genoeg: er zijn ongeveer 500 verschillende soorten vogels in Gambia.

Om aapjes te kijken hoef je trouwens niet persé naar een natuurpark: zondag besloten wij naar een zwembad te gaan aan zee en daar liepen de apen gewoon over de rugleuning van mijn stoel heen. Uiteraard heb je op dat soort momenten je camera niet in de aanslag en wanneer een aap weet dat er geen eten te halen valt is hij ook zo weg. We hebben hier heerlijk gegeten, ik had een heerlijk vegetarisch gerecht. Eindelijk hoefde ik niet te vissen naar vissenogen, staarten of andere stukken dier.

De reden dat wij voor een zwembad kozen was om ook een douche te hebben. Het is hier ruim 34 graden overdag, ’s nachts nog 30 gr. maar afgelopen weekeind waren echt de warmste dagen die wij tot nu toe hebben meegemaakt en helaas: dag 3 zonder water. De wc was al verstopt dus de helft van de wc heeft Laura leeg moeten scheppen en de andere helft hebben we door de pot kunnen drukken met een wc borstel. Het heeft trouwens wat zoek- en speurwerk gekost om een wc borstel te vinden. Afwasborstels kennen ze hier helemaal niet en daarom wassen wij af met een wc borstel. Voor de goede orde: we hebben er twee en ze hebben beiden een andere kleur.
We haalden elke dag, meerdere keren emmers met water bij het enige kraantje dat wel werkt op de campus. Daar stonden wachtrijen: school begon afgelopen maandag en de meeste studenten moeten ver reizen en komen daarom het weekeind ervoor al.
Het hele huis stond vol met emmers: emmers voor handen wassen, emmers om mee te douchen/wassen, emmers waarmee we de spoelbak van de toilet vulden om zo toch nog iets door te kunnen spoelen.
Zoals ik al eerder omschreef hebben wij een open riool in onze tuin, die nu door ons werk is afgedekt met wat stenen. Je kan je wel een voorstelling maken van de geur die er hangt als er nog amper water door het riool stroomt. Daarnaast gooien onze boven- en achterburen van alles naar beneden, het hele weekeind hoorden wij geklets en geflats: ik weet niet wat het was, maar wil het ook niet weten.
Voor afval van boven moet je hier ook uitkijken: ze gooien het zo van het balkon naar beneden.

Maandag was een groot avontuur. Laura was al 19 dagen aan de diarree, terwijl Marieke en ik ons prima voelden. Op aandringen van mij heeft Laura contact opgenomen met Metsje, onze Gambiaanse Nederlandse docent die momenteel in Nederland is.
Metsje raadde haar aan om naar Afrimed te gaan: een goed ziekenhuis hier vlakbij.
Dus wij op naar Afrimed om 09.30 uur. Daar aangekomen was het gelijk een gezeur: ze vroeg of Laura student was, dat was niet zo moeilijk, maar omdat te bewijzen… pff.
Na bijna twee uur werd ons duidelijk dat we gewoon de (Gambiaanse) volle pond moesten betalen. Na uren wachten stond ik aan Laura haar zijde bij de bloedafname, mijn hand begon paars te zien: ik merkte dat ik onmisbaar was, ik zat hier dus niet de hele dag voor niks te wachten.
Na de afname moesten we wachten… tja, op de p… Het komt altijd, maar dan uiteraard niet. We hebben gerend, gesprongen, vette pizza gegeten met mayonaise erop, maar nee, het mocht niet baten. Na drie uur gewacht te hebben gaven we het op. De dokter zei toen doodleuk dat het niet echt nodig was, want hij wist al wel wat het was. Laura werd klaargemaakt voor een infuus: een cocktail van vocht, vitamine B en antibiotica werd haar toegediend. Daarna moesten we nog een uur wachten om zeker te weten dat zij zich goed voelde en hierna moesten we opnieuw een paar uur wachten, waarop en waarom dat weten we niet. En mijn geduld, hoewel ik er nu al veel meer heb dan in de eerste dagen, was nu echt op.


Dinsdag heb ik weer gewerkt bij Tanka Tanka. ’s Ochtends was ik er op tijd dus ging ik met een zuster mee die de vrouwelijke patiënten ging helpen met douchen. We kregen een blok zeep dat in drieën werd gebroken. De patiënten maakten zich nat onder de douche en gingen op hun hurken zitten: de zuster pakte zo’n spons waar wij thuis mee scrubben en begon het haar hard in te zepen, daarna werd het gezicht ook hard geboend. Het leek mij eerlijk gezegd niet zo’n prettig gevoel, maar schoon werden ze wel! Ook de onderbroek werd gewassen onder de douche en goed ingewreven met hetzelfde stukje zeep… Toen ik vroeg het waarom bleek dat veel patiënten hierheen gebracht worden met niets anders dan de kleren die zij aanhebben. Sommige willen graag hun eigen kleding aanhouden, dus die wassen dit onder de koude douche met een blok zeep, leggen het te drogen en trekken het dan weer aan. Er loopt dus ook regelmatig iemand met de billen bloot door het ziekenhuis.
Daarnaast is er ook een gebrek aan goede kleding: patiënten lopen rond in kleding met vlekken en enorme gaten, zo groot dat je je afvraagt waarom ze het nog aantrekken. Ik laat straks al mijn kleren achter voor Tanka Tanka, ze kunnen het goed gebruiken.
Alle patiënten delen de zeep en de spons.
Het viel mij op dat bijna alle patiënten een touwtje om hun middel dragen met daaraan steentjes, kralen en de lipjes van blikjes frisdrank. Dit bleek van de Marabout te zijn: De marabout is een traditionele medicijnman die een hoog aanzien heeft binnen de gemeenschap en die zeer gerespecteerd wordt. De meeste Gambianen geloven heilig in de Marabout, maar veel andere landen in West-Afrika ook. Wanneer je problemen hebt, wanneer je raad nodig hebt, ziek bent of wanneer je het idee hebt dat iemand anders jou gezondheid probeert te beschadigen, ga je naar een marabout. Dit kost de families heel veel geld en het helpt (bijna) nooit. Deze ketting om de middel is dus ook een soort van bijgeloof. Het komt ook voor bij kleine kinderen, dan geloven ze dat deze ketting met zegen van de marabout bij zal dragen aan een mooi figuur.
Aan de hoeveelheid patiënten die deze kettingen dragen kon ik dus weer zien dat er op allerlei wijzen geprobeerd is om de ‘kwade geesten’ uit de patiënten te drijven: ik hoorde het al, maar ze geloven dus echt in hekserij.
Daarnaast heb ik gewerkt in de moestuin, of wat er van over is. Door het regenseizoen is er van alles gaan groeien. Het gras stak meters boven mij uit en ik moest met een machete het gras kappen in 35 graden met de brandende zon: zweten. De mannen vonden het wel leuk, ik werkte hard en dat in de tuin! Toen ik later nog een stuk of vijf blaren op mijn vingers had vonden ze het helemaal geweldig en werd ik door alle patiënten alweer gevraagd of ik met ze wilde trouwen. Als ze eenmaal uit Tanka Tanka waren dan.

Toen ik terug kwam uit stage was er nog geen water en nu ook geen stroom: lekker zweten. Plotseling hoorde ik gekraak bij de kraan, ik twijfelde geen moment gaf de kraan een slinger en jawel: na een paar stoten lucht kwam er water uit de kraan! Wat kun je daar blij mee zijn, ongelooflijk! Ik heb gelijk alles schoongemaakt, de was gedaan en als klap op de vuurpijl gedoucht. Een paar minuten nadat er water was kwam er een hele donkere lucht aan, en jawel daar was de lang verwachte regen met een ongenodigde gast: onweer. Gevolg: nu wel water maar geen stroom.

Woensdag heb ik voor het eerst gewerkt in de polikliniek in Banjul.
In de bus naar Banjul zag ik voor het eerst een man in een rolstoel die hij met zijn handen kan voortbewegen. De trappers zaten ter hoogte van zijn gezicht en het leek alsof hij klaar stond om binnen no-time de baan van ‘Ter land, ter zee en in de lucht’ af te leggen. Maar goed, het werkte dus daar gaat het om.
Ik werd gelijk weer in het diepe gegooid: ik moest een intakegesprek voeren met een ‘nieuwe cliënt’. Hij was vorig jaar al eens bij Tanka Tanka opgenomen geweest, maar had toen de benen genomen. Dinsdagnacht kwam hij, na een half jaar letterlijk en figuurlijk spoorloos te zijn geweest, bij zijn familie aan en die hebben hem met dezelfde gang weer naar de polikliniek gebracht. Gelukkig (?) voor de cliënt is Tanka Tanka momenteel overvol, dus kreeg hij medicijnen en werd hij naar huis gestuurd.

Het blijft gek dat er zo weinig blanken rondlopen. In onze woonplaats, Brikama, worden we nu ook herkend. Gister ging ik alleen boodschappen doen op de markt en iedereen roept: Fatoumata, iedereen reageert erop want deze naam komt nogal vaak voor (betekent oudste dochter), behalve ik. Ben er nog niet aan gewend. Ik heb ook geen idee wie mij nou roepen, het is toch lastig om iedereen uit elkaar te houden. Vooral als je je bedenkt dat alle vrouwen pruiken dragen. De pruiken hoeven niet echt te lijken schijnbaar, je ziet hier namelijk hele donkere vrouwen lopen met heel blond en stijl haar.
Vooral voor Lasse en Bart is dit verwarrend: het lijkt elke dag alsof ze weer voor een andere klas staan om les te geven.

We hadden ook weer stroom, dus water en stroom tegelijk, ons geluk kon niet op. Maar helaas, het mocht niet lang duren.. Laura roept dat we weer geen water hebben. Dus tijd voor mij om emmers en pannen met water te halen. This is Africa!

Bedankt voor jullie lieve berichtjes!
Liefs,
Emma